16 دسامبر 2024 -نوشته رابعه شرف، گفتگو-موانع استفاده از زمین به عنوان مصالح ساختمانی در زمینه اقتصاد دایره ای اعتبار: معاملات فلسفی انجمن سلطنتی B: علوم زیستی (2021).
تصور کنید روبروی یک ساختمان چند میلیون پوندی در مرکز شهر فرانسه، لیون ایستاده اید. با دیوارهای ساختاری خاکی اش گرما و تاریخ را ساطع و بازتاب می کند. دویست مایل دورتر، خانه‌ای کوچک در بوکاستل، پروونس، بافت و زیبایی‌شناسی مشابهی دارد.
خاک مورد استفاده برای هر دو ساختمان، خاک حفاری شده بود که پسماند، باقی مانده از محل ساخت و ساز یا حفاری از منطقه مجاور به حساب می آمد. مقصد آن محل دفن زباله ها بود.
پس از مخلوط شدن با آب و فشرده شدن، ماده ای به اندازه کافی قوی برای ساخت دیوار ایجاد می کند. اما مراقب تقلبی ها باشید. نباید آن را با مواد زمین تثبیت شده با سیمان که به دلیل ضخامت لازم دیوارها به مقدار زیادی سیمان نیاز دارد، اشتباه گرفت.
تولید سیمان به تنهایی 3 درصد از انتشار گازهای گلخانه ای جهان را تشکیل می دهد. اکنون، بخش ساخت و ساز باید با به حداکثر رساندن استفاده از مصالح با بالاترین ارزش و حذف ضایعات، به سمت یک مدل پایدارتر حرکت کند.
ساختمان با زمین کوبیده می تواند مقیاس پذیر باشد. اما علیرغم قابلیت بازیافت، کارایی انرژی، طبیعت کم کربن و سابقه چندین قرن کاربرد موفق، ساختمان‌های خاکی هنوز در جنبش ساختمان‌های سبز کمتر حضور دارند و معماران، توسعه‌دهندگان املاک و مقامات محلی به آن توجه چندانی ندارند.
اکثر مطالعات ساخت و ساز خاکی به چالش های فنی مانند استحکام دیوارها، آسیب آب و عملکرد انرژی می پردازند. اما تحقیقات من نشان می دهد که آینده زمین به عنوان یک مصالح ساختمانی با چالش هایی روبرو است که فراتر از مسائل فنی صرف است. پس چرا این رویکرد باستانی و زیست محیطی به سنگ بنای معماری سبز مدرن تبدیل نشده است؟
برخی از مردم هنوز زمین را “مواد فقرا” می دانند که با ویژگی های فنی ضعیف، مانند دیوارهای ضعیف تر یا کمتر انعطاف پذیر مرتبط است.
بنا بر تحقیقات، معماری خاکی یا به عنوان یادگاری از گذشته دیده می شود یا منحصر به دوستداران محیط زیست لوکس است. این ادراکات فرهنگی-اجتماعی ننگی ایجاد می کند که پذیرش آن را در شیوه های ساخت و ساز مدرن محدود می کند.
زمان آن فرا رسیده است که این تصورات را از بین ببریم تا زمین را به عنوان یک مصالح ساختمانی معتبر و پایدار بشناسیم. هنگامی که زمین به عنوان یک فرصت دوباره در نظر گرفته شود، می تواند به سنگ بنای شهرهای پایدار آینده تبدیل شود، مشروط بر اینکه با اجزای مضری مانند سیمان تثبیت نشود.
خاک مورد استفاده برای ساخت و ساز، خاک سطحی حاصلخیز برای کشاورزی نیست، بلکه خاک زیرینی است که در حین پی‌سازی یا کارهای زیربنایی حفاری می‌شود. به بیابان زایی کمک نمی کند و سلامت خاک را کاهش نمی دهد.
رویکرد ما به ساخت و ساز نیز باید تغییر کند. مواد خاکی مانند بتن عمل نمی کنند. سؤالاتی در مورد مقاومت آنها در برابر آب و هوای شدید وجود دارد. با این حال، هنگامی که به درستی طراحی و اجرا شود، ساختمان های خاکی می توانند برای چندین دهه، حتی قرن ها دوام بیاورند.
مواد خاکی بسیار متفاوت هستند (به هر حال این خاک است) بنابراین برخی از آنها نسبت به سایرین بیشتر در معرض آسیب آب هستند. این امر استانداردسازی را دشوار می کند. اما با طراحی مناسب، ساختمان های خاکی می توانند طول عمر فوق العاده ای داشته باشند.
ساخت و ساز با مواد زمین یک فرآیند کار فشرده است، بدون اینکه زمینه ای برای اتوماسیون زیاد داشته باشد، بنابراین اغلب با هزینه های تولید اولیه بالاتری همراه است. در غیاب یک زنجیره تامین مستقر برای مصالح خاکی، سازندگان باید مواد را بر اساس پروژه به پروژه تهیه و آزمایش کنند و هزینه ها را افزایش دهند.
بدون مالیات بر مواد خام کربن فشرده و با مالیات های بالا بر نیروی کار در اروپا، ساخت و ساز خاکی اغلب از نظر اقتصادی برای توسعه دهندگان جذاب نیست. دولت‌ها می‌توانند با ارائه مشوق‌های مالی یا یارانه‌هایی که صدور گواهینامه و بیمه را آسان‌تر و ارزان‌تر می‌کنند، پتانسیل معماری خاکی را باز کنند. گواهینامه های قابل دسترس و مقررات خاص برای استفاده از زمین به عنوان مصالح ساختمانی بسیار مورد تقاضای پزشکان است.
افزایش ساخت و ساز زمین پایدار و قابل بازیافت به اختلال در طراحی سنتی و زنجیره تامین صنعت ساختمان بستگی دارد. این کار با مشارکت سنگ‌تراشان و صنعتگران در تصمیم‌گیری‌های طراحی آغاز می‌شود تا اطمینان حاصل شود که نقشه‌ها برای تطبیق با مصالح زمینی تطبیق داده می‌شوند.
ساختن با خاک بیش از حد ممکن است. عملی، پایدار و برای آینده ای سبزتر ضروری است. اما برای تغییر پایداری بخش ساخت و ساز، ما باید از دیوارها عبور کنیم.
