14 نوامبر 2024 -توسط دانشگاه کالیفرنیا – سانتا باربارا-اعتبار: Magda Ehlers از Pexels
مطالعه‌ای که در Science منتشر شده است نشان می‌دهد که تنها چهار سیاست می‌توانند زباله‌های پلاستیکی مدیریت‌شده را کاهش دهند – پلاستیک‌هایی که بازیافت نمی‌شوند یا به درستی دفع نمی‌شوند و به آلودگی منجر می‌شوند – تا 91 درصد و گازهای گلخانه‌ای مرتبط با پلاستیک را تا یک سوم کاهش دهند.
این سیاست ها عبارتند از:
- باید محصولات جدید با ۴۰ درصد پلاستیک بازیافتی پس از مصرف ساخته شوند
- تولید پلاستیک جدید را در سطوح ۲۰۲۰ پوشش داد
- سرمایه گذاری قابل توجهی در مدیریت زباله های پلاستیکی – مانند محل دفن زباله و خدمات جمع آوری زباله
- برای بسته بندی های پلاستیکی هزینه کمی اعمال نمود
این بسته سیاستی همچنین مزایای آب و هوایی را ارائه می‌کند و انتشار گازهای گلخانه‌ای را معادل خروج ۳۰۰ میلیون خودروی بنزینی از جاده‌ها به مدت یک سال کاهش می‌دهد.
مطالعه “مسیرهایی برای کاهش سوء مدیریت زباله های پلاستیکی جهانی و انتشار گازهای گلخانه ای تا سال ۲۰۵۰” توسط محققان دانشگاه کالیفرنیا برکلی و دانشگاه کالیفرنیا سانتا باربارا، پیش از مذاکرات در بوسان، جمهوری کره (۲۵ نوامبر – ۲۵ نوامبر) انجام شد. ۱ دسامبر)، جایی که انتظار می رود نمایندگان بیش از ۱۹۰ کشور جزئیات نهایی اولین معاهده قانونی الزام آور جهان در مورد آلودگی پلاستیکی را بررسی کنند.
دکتر داگلاس مک کاولی، پروفسور سانتا باربارا، استاد کمکی در دانشگاه کالیفرنیا برکلی، گفت: “همین است. این مذاکرات آتی در بوسان یک فرصت ما برای گرد هم آمدن به عنوان یک سیاره و رفع این مشکل است.” یکی از هیجان‌انگیزترین اکتشافات در این تحقیق این است که می‌توان با این معاهده تقریباً به آلودگی پلاستیک پایان داد.اگر اقدامی در بوسان انجام نشود، مصرف سالانه پلاستیک بین سال‌های ۲۰۲۰ تا ۲۰۵۰ ۳۷ درصد افزایش می‌یابد و آلودگی پلاستیک در همان دوره تقریباً دو برابر می‌شود.
دکتر رولاند گیر، پروفسور بوم شناسی صنعتی، دانشکده علوم و مدیریت زیست محیطی برن در UC Santa، می گوید: «این مطالعه نشان می دهد که ما تا چه حد پیشرفت کرده ایم نه تنها در کمی کردن مشکلات متعدد پیرامون پلاستیک، بلکه در شناسایی و ارزیابی راه حل های بالقوه. باربارا من بسیار افتخار می کنم که تیم ما به موقع برای دور نهایی مذاکرات برای پیمان جهانی پلاستیک به آن دست یافت.»
با ادامه تجارت طبق معمول، جهان بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۵۰ به اندازه‌ای زباله تولید می‌کند که منهتن را در انبوهی از پلاستیک ده برابر ارتفاع ساختمان امپایر استیت بپوشاند.
در آینده ای معمولی، انتشار گازهای گلخانه ای مربوط به پلاستیک ۳۷ درصد از سطح سال ۲۰۲۰ به ۳.۳۵ گیگاتن معادل دی اکسید کربن در سال ۲۰۵۰ خواهد رسید – این برابر با حدود ۹۰۰۰ نیروگاه گاز طبیعی است که به مدت یک سال کار می کنند. مصرف انرژی برای بیش از ۴۳۶ میلیون خانه برای یک سال.
سام پوتینگر، دانشمند ارشد پژوهشی داده، مرکز علوم داده و محیط زیست اریک و وندی اشمیت در دانشگاه برکلی، گفت: «مسیرهای متعددی برای مذاکره‌کنندگان در دسترس است، اما این نیاز به جاه‌طلبی دارد».
“تاثیری که ما واقعا امیدواریم روی معاهده ببینیم این است که این معاهده بر اساس داده ها است. همانطور که معاهده قبل از تصویب به نتیجه نهایی خود می رسد، ما می خواهیم مردم از میزان پیشرفت آنها در واقع آگاه باشند. حداقل بر اساس بهترین علمی که ما در حال حاضر در دسترس داریم.”
کشورهای جنوب جهانی همچنان بزرگترین بار بحران پلاستیک را بر دوش خواهند داشت. مکانیسم‌های تامین مالی ایجاد شده در این معاهده می‌تواند سرمایه‌گذاری بسیار مورد نیاز را در مدیریت زباله و زیرساخت‌های بازیافت در این مناطق به منظور کاهش آلودگی پلاستیکی سوق دهد – بنابراین به حل یک مسئله بزرگ عدالت زیست‌محیطی جهانی کمک می‌کند.
دکتر نیودیتا بیانی، محقق مدل سازی پلاستیک جهانی، آزمایشگاه علوم اقیانوس بنیوف در UC سانتا باربارا گفت: “من به آینده ای پایدار خوشبین هستم.”
“این سیاست نشان می دهد که اگر بتوانیم در عمل گرد هم بیاییم، می توانیم به حداقل ضایعات پلاستیکی سوء مدیریت شده برسیم. این ابزار جدیدی را برای سیاست گذاران فراهم می کند که تجویزی نیست – آنها می توانند سیاست های مختلف را به دلخواه خود ترکیب کنند. در ادامه، فکر می کنم یک مکانیسم جمع‌آوری داده‌ها در مورد تولید و تجارت پلاستیک یک عامل کلیدی خواهد بود که در اینجا به شفافیت زنجیره تامین نیاز داریم.
این مطالعه بر اساس بینش های یک ابزار تولید شده توسط هوش مصنوعی ساخته شده است که توسط تیمی از محققان پلاستیک، دانشمندان داده و محققان هوش مصنوعی در آزمایشگاه علوم اقیانوس بنیوف و دانشکده علوم و مدیریت زیست محیطی برن در دانشگاه کالیفرنیا سانتا باربارا و اریک ایجاد شده است.
