18-1-1403
به گزارش شهرداران نشست «برنامه ریزی و طراحی نواحی نوآوری دانشگاه های شهر تهران» با حضور سید مجید اسماعیل زاده، رئیس پارک علم و فناوری دانشگاه علم و صنعت، فرهنگ فصیحی، رئیس پارک علم و فناوری دانشگاه امیرکبیر، جواد تقی زاده فیروزجایی، معاون فناوری و نوآوری دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی، علی فرنام، مدیر گروه عمران و شهرسازی مرکز تحقیقات مجلس شورای اسلامی، مصطفی سیادت موسوی، رئیس ناحیه نوآوری دانشگاه علم و صنعت، مهدی حمزه نژاد، رئیس دانشکده شهرسازی و معماری دانشگاه علم و صنعت، مهدی خاکزند، معاون پژوهشی دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه علم و صنعت و احمد خلیلی، عضو هیئت علمی دانشگاه علم و صنعت و دبیر نشست برگزار گردید.
در ابتدای نشست، احمد خلیلی، عضو هیئت علمی دانشگاه علم و صنعت و دبیر نشست در خصوص تجارب خارجی نواحی نوآوری پیرامون دانشگاه ها و نیز مطالعات مقدماتی که در خصوص ناحیه نوآوری دانشگاه علم و صنعت انجام شده است، توضیحاتی را ارایه کرد و گفت: احکام توسعه پایدار در نواحی نوآوری عبارتند از، ساماندهی شبکه معابر پیاده و سواره، نحوه اتصال به بافت پیرامونی، نظام فعالیت ها و ضوابط ویژه تراکمی. درنظر گرفتن اسناد فرادست و احکام و ضوابط موضوعی و موضعی آن ها، در طراحی نواحی نوآوری بسیار حائز اهمیت است. وی افزود: در ادبیات جهانی ۳۹ شاخص در طرح ریزی نواحی نوآوری تعریف شده اند که به دو دسته شاخص های عام و خاص قابل دسته بندی هستند. شاخص های عام شاخص های کلی هستند که در تمامی نقاط شهر باید رعایت شوند و شاخص های خاص، شاخص هایی می باشند که باید در برنامه ریزی و طراحی نواحی نوآوری رعایت شوند. وی در ادامه خاطر نشان کرد: یکی از اصلی ترین شاخص هایی که باید در طراحی نواحی نوآوری مدنظر قرار بگیرد، شاخص سازگاری کاربری ها است تا توازن در کل بافت رعایت شود.
در ادامه نشست سید مجید اسماعیل زاده، رئیس پارک علم و فناوری دانشگاه علم و صنعت در خصوص فلسفه ایجاد نواحی نوآوری و ارتباط آن با توسعه پایدار و زیست اجتماعی بیان داشت: توسعه نوآوری، زیست با کیفیت تر اجتماعی شهروندان را رقم خواهد زد. وی افزود: توجه به ابعاد ملی و منطقه ای و ارتباطات و ایجاد تعاملات سازنده با سایر ذی نفعان و ذی نفوذان نیز حائز اهمیت است و در نهایت خروجی کار در این مرحله از اقدامات منجر به ضوابطی خواهد شد که شهرداری ها و پارک های علم و فناوری به منظور توسعه نواحی نوآوری باید مورد توجه قرار دهند.
فرهنگ فصیحی، رئیس پارک علم و فناوری دانشگاه امیرکبیر نیز در خصوص کارکرد نواحی نوآوری اظهار داشت: در بحث نواحی نوآوری ضروری است که حوزه های ﻋﻠﻢ، ﻓﻨﺎوری و ﻧﻮآوری، زﻧﺠﯿﺮه ارزش ﻧﻮآوری و ﻧﻮآوری ﻓﻨﺎورانه، اﻫﻤﯿﺖ ﺗﺴﻬﯿل گری ﺑﺮای ﺗﻌﺮﯾﻒ و ﺣﻞﻣﺴﺄﻟﻪ، اﻗﺘﺼﺎد داﻧﺶ ﺑﻨﯿﺎن و ﻧﻘﺶ ﻧﻬﺎدﻫﺎی واﺳﻂ، مورد بررسی قرار بگیرند. وی الزامات توسعه مکان محور نواحی نوآوری را، در گرو توجه به توسعه، اﻗﺘﺼﺎد و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰی مکانﻣﺤﻮر، تعریف درست نواحی ﻧﻮآوری، تفاوت های ﻧﻮآوری ﺷﻬﺮی و ﻧﻮآوری دانشگاهی، ﺗﺤﺮیک ارﺗﺒﺎط ﻋﻠﻢ و ﺟﺎﻣﻌﻪ (ﻧﻬﺎد ﻋﻠﻢ و ﻧﻬﺎد ﺟﺎﻣﻌﻪ)، پیشرانی اﻗﺘﺼﺎد داﻧﺶﺑﻨﯿﺎن، تعریف ﺳﺎزوکارها و مشوق ها و تنظیم سیاست ها (ﺗﻔﺎﻫﻢ دستگاه ها) دانست. رئیس پارک علم و فناوری دانشگاه امیرکبیر تاکید کرد: فرایند دستیابی به موفقیت این روند، مستلزم ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺣﻘﯿقی و ﻧﻪ ﺻﺮﻓﺎً آکادمیک ﻧﻮآوری، پرهیز از ﺗﺠﻮﯾﺰ ﻧﺴﺨﻪ واﺣﺪ ﺑﺮای ﻧﻮاحی ﻧﻮآوری، اﻫﻤﯿﺖ ﻧﻘﺶ ﺷﺒکهﺳﺎزی و ﻧﻈﺎم ﺗﺴﻬﯿل گری، ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﻘﺶ ﺻﺤﯿﺢ دانشگاه ها، پارک ها و مراکز علمی و فناوری، اﻧﻌﻄﺎف پذیری (ﻋﺪم ﻗﻄﻌﯿﺖﻫﺎ، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰی پایدار و پادشکنندگی)، هویتﺳﺎزی (ﻃﺮاحی ﺑﺼﺮی و ﻧﻈﺎﯾﺮ آن)، ظرفیت سازی (ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻤﺎﯾﺶ وکارﺑﺮدی ﺷﺪن ﻧﻮآوریﻫﺎ)، ﺿﺮورت ﻣﺸﺎرکت ﺳﺎﯾﺮ دﺳتگاه ها و ﻧﻬﺎدﻫﺎ (ﻓﺮاگیرﺷﺪن ﻣﻔﻬﻮم ﻧﺎﺣﯿﻪ ﻧﻮآوری و ﺷبکهﺳﺎزی) است.
جواد تقی زاده فیروزجایی، معاون فناوری و نوآوری دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی بیان کرد: ایجاد ناحیه نوآوری پیرامون دانشگاه خواجه نصیر، بدلیل پراکندگی پردیس ها در بخش های مختلف شهر و نیز وجود تعارض منافع، از پیچیدگی های فراوانی برخوردار می باشد. مطابق آخرین طرح ارائه شده، طرح تجمیع پردیس های دانشگاهی ارائه شده است. بنابراین باید توجه داشت که الگوی مدل نوآوری باز در دانشگاه های شهر تهران قابل اجرا است. وی خاطر نشان کرد: مدل نواحی نوآوری دانشگاههای شهر تهران، باید براساس مأموریت های حل مسئله هر دانشگاه تعریف شود و بهتر است، نواحی نوآوری را در چارچوب نظام حکمرانی نوآوری، به گونه ای در تعامل و شبکه سازی با هم ایجاد نمود، تا از این طریق بتوانند در چاره اندیشی و حل نوآورانه پروژه های بزرگ کشوری مشارکت نمایند.
مهدی خاکزند، معاون پژوهشی دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه علم و صنعت درخصوص رویکردهای کلان ایجاد نواحی نوآوری با نگاه به ناحیه نوآوری علم وصنعت بیان داشت: میزان تمایل شهرداری تهران به عملیاتی نمودن نواحی نوآوری بسیار با اهمیت است. همچنین وی به بررسی سابقه طرح های توسعه فیزیکی و تحولات آن در سال های اخیر پرداخت و به مشکلات ناشی از تملک اراضی اطراف و هزینه های اقتصادی و اجتماعی ناشی از آن اشاره کرد. وی همچنین اهمیت زمینه و بستر اجتماعی و کالبدی که نواحی نوآوری در آنها شکل می گیرد را بسیار با ارزش توصیف کرد و بیان داشت: اگرچه توسعه نواحی نوآوری، توسعه ای درون زا محسوب می شود اما بروندادهای عمیق و قابل تأملی نیز دارد.
علی فرنام، مدیر گروه عمران و شهرسازی مرکز تحقیقات مجلس شورای اسلامی با اشاره به اینکه نواحی نوآوری در واقع نسل آخر پارک های علم و فناوری است گفت: پرستیژ و تصویر این نواحی، ارتباط آنها با مراکز دانشگاهی، لوکیشن آنها در شهر، حضور مؤسسات بزرگ و دسترسی به بازار از جمله دلایلی است که شرکت های دانش بنیان، استارت آپ ها یا شرکت های فناور و نوآور، نواحی نوآوری را جهت جانمایی انتخاب می نمایند. وی در ادامه ابراز داشت: ایران، پنجمین کشور به لحاظ تعداد پارک های علم و فناوری است اما در مبحث کیفیت فناورانه، حتماً مباحث قابل توجهی وجود دارد. در ادامه وی سه دارایی اساسی در ایجاد نواحی نوآوری را، اقتصاد، کیفیت کالبدی – فضایی و شبکه سازی معرفی نمود و بیان داشت: مراکز شهر، بافت های فرسوده و نواحی پیرامونی شهری، فضاهای مساعدی جهت ایجاد نواحی نوآوری هستند.
در ادامه نشست مصطفی سیادت موسوی، رئیس ناحیه نوآوری دانشگاه علم و صنعت بر شکل مشوق ها در شکل گیری نواحی نوآوری تأکید و بیان داشت: نواحی نواوری می توانند ویترین خوبی برای ایجاد نگاه مثبت به مقوله دانش و فناوری باشند.
در بخش پایانی نشست مهدی حمزه نژاد، بیان کرد: نواحی نوآوری باید براساس راهبردهای منطق های متفاوتی طراحی شوند و در نهایت این راهبردها باید بتوانند در چارچوب های برنامه ریزی و طراحی طرح تفصیلی و سیاست گذاری و دستورالعمل ها نمود یابند. به علاوه بهره گیری از الگوی مشارکتی شرکت ها و مردم شاید یکی از بهترین الگوهای تلفیقی در طراحی و برنامه ریزی نواحی نوآوری محسوب شود.
