01 فوریه 2024-کشورهای عضو در حال به روز رسانی نقشه راه برای اهداف کاهش انتشار هستند. یک گزارش هشدار می دهد که این زیرساخت ها به شدت به هیدروژن سبز، سوخت های زیستی و جذب کربن و زیرساخت های ذخیره سازی کربن وابسته هستند، اما جزئیاتی در مورد نحوه تجهیز زیرساخت های لازم ارائه نشده است.
نوشته مارتین گریناکر
گزارشی از رصدخانه بی طرفی آب و هوای اروپا (ECNO) هشدار داده است که برنامه های کشورهای عضو برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای “ناسازگار و متناقض” هستند و می توانند مسیر این قاره را به سمت صفر خالص به خطر بیندازند.
ECNO، کنسرسیوم مستقلی از سازمان‌های تحقیقاتی که پیشرفت اقتصاد را به سمت بی‌طرفی آب و هوا ارزیابی می‌کند، پنج پیش‌نویس طرح ملی انرژی و اقلیم (NECP) را تجزیه و تحلیل کرد و دریافت که آنها بیش از حد به هیدروژن سبز، سوخت زیستی و ذخیره‌سازی CO2 متکی هستند، اما فاقد مشخص کردن نقشه راه برای زیرساخت های مورد نیاز می باشند.
این گزارش می‌گوید کشورها باید برنامه‌های خود را تا ژوئن 2024 نهایی کنند، اما پیش‌نویس‌های ایتالیا، مجارستان، هلند، اسپانیا و سوئد «همه از لحاظ جزییات سیاست و شفافیت کوتاهی دارند».
Julien Pestiaux، نویسنده اصلی شرکت مشاوره Climact، به Science|Business گفت: «در صورت عدم بهبود برنامه‌ها، خطر از دست دادن اهداف 2030 وجود دارد».
هدف اتحادیه اروپا کاهش انتشار خالص گازهای گلخانه ای تا سال 2030 حداقل 55 درصد در مقایسه با سطوح سال 1990 است.
NECP ها برای اولین بار در سال 2019 تصویب شدند، اما هر پنج سال یکبار به روز می شوند و از آن زمان به بعد، قوانین معامله سبز به این معنی است که تغییرات قابل توجهی برای دستیابی به اهداف بلندپروازانه جدید مورد نیاز است.
با برنامه ریزی دور بعدی NECP برای سال 2029، برنامه های امسال نقش تعیین کننده ای در دستیابی بلوک به اهداف خود در سال 2030 خواهد داشت. اما در حالی که اولین NECP فاقد جاه طلبی کافی بود، کارشناسان ECNO می گویند که گزارش های به روز شده فاقد شفافیت از نظر اجرا هستند.
وقتی نوبت به کربن زدایی صنعت می رسد، برنامه ها بیشتر بر توسعه هیدروژن تجدیدپذیر متمرکز هستند تا برقی سازی. اما اتکای بیش از حد به هیدروژن می تواند به این معنا باشد که کشورها همچنان به تولید آن از متان وابسته هستند.
هیدروژن می تواند مسیری رو به جلو برای صنایع خاصی باشد که به راحتی نمی توان آنها را الکتریکی کرد. با این حال، همانطور که اوضاع پیش می‌آید، فرآیند تولید آن از طریق الکترولیز آب به مقادیر زیادی برق نیاز دارد که ممکن است از عرضه انرژی تجدیدپذیر پیشی بگیرد.
نویسندگان می گویند که کشورهای عضو باید در مورد اینکه چه مقدار از برق سبز تولید می کنند برای تولید هیدروژن مورد نیاز است شفاف تر باشند.آخرین دستورالعمل انرژی های تجدیدپذیر اتحادیه اروپا تصریح می کند که استراتژی هیدروژن باید بر اساس داده های گزارش شده توسط کشورهای عضو ایجاد شود.
Simon Lalieu، یکی از نویسندگان Climact، گفت: «برای برنامه‌ریزی این مصرف، تولید و واردات، به همه NECPها نیاز است که اطلاعات بسیار روشنی در این مورد ارائه کنند.
شکاف های شفافیت
همان شکاف‌های شفافیت برای جذب و ذخیره‌سازی کربن (CCS)، فناوری بحث‌برانگیزی که شامل گرفتن دی اکسید کربن تولید شده توسط صنعت و ذخیره آن در زیر زمین است، شناسایی شد.
این گزارش هشدار می‌دهد که طرح ایتالیایی به شدت به CCS برای جبران رشد پیش‌بینی‌شده در انتشار گازهای گلخانه‌ای صنعتی، با «خطر قفل کردن وابستگی به سوخت‌های فسیلی» متکی است.اتکای بیش از حد به CCS در صورت وجود گزینه‌های جایگزین ممکن است ظرفیت سایر کشورهای عضو را برای ذخیره انتشار گازهای گلخانه‌ای خود در سایت‌های موجود محدود کند.
NECP ها همچنین حاوی اطلاعات زیادی در مورد نحوه استفاده از سوخت های زیستی هستند، اما در مورد اهداف تولید داخلی و زیرساخت های برنامه ریزی شده بسیار کمتر است که می تواند به وابستگی به واردات اشاره کند.
این گزارش می‌گوید: «این امر خطرات زیادی را به همراه دارد، زیرا زیست توده خارجی به طور بالقوه می‌تواند به‌طور ناپایدار برداشت شود و منجر به جنگل‌زدایی شود».
سوخت های زیستی نسل اول از محصولات زراعی از جمله نیشکر، ذرت، گندم و کلزا تولید می شوند، در حالی که سوخت های زیستی نسل دوم از منابع غیرخوراکی مانند بقایای گیاهی، کود دامی و ضایعات به دست می آیند.مجارستان قصد دارد استفاده از سوخت‌های زیستی نسل اول را افزایش دهد که می‌تواند به رقابت بین محصولات غذایی و انرژی‌زا منجر شود، در حالی که سایر کشورها قصد دارند از پسماندها استفاده کنند اما نحوه جمع‌آوری و تصفیه آنها را مشخص نکرده‌اند.
این گزارش از کشورهای عضو می خواهد تا برنامه های خود را برای گنجاندن اهداف شفاف ملی و مکانیسم های نظارتی بازبینی کنند. Pestiaux گفت: در غیر این صورت، عدم وضوح اجرا را کند می کند، زیرا شما خیلی دیر خواهید دید که بر اساس سیاست هایی که فکر می کنید قرار است اجرا شوند، تأثیر بسیار کمی دارید.”
کشورهای عضو نیز باید با یکدیگر گفتگو کنند، زیرا هماهنگی در زمینه واردات و صادرات و همچنین ظرفیت ذخیره کربن مورد نیاز است.
این موضوعات نیز باید در برنامه کاری کمیسیون بعدی بررسی شود. لالیو گفت: «این وظیفه کمیسیون است که دید واضح‌تری از نحوه رسیدگی به حوزه‌های خطر کلیدی در سطح اتحادیه اروپا ارائه دهد.
پارلمان و شورای اتحادیه اروپا قرار است مذاکرات را در مورد قانون خالص صنعت صفر، که هدف آن حمایت از تولید داخلی فناوری‌های سبز، از طریق اقداماتی از جمله صدور مجوز سریع‌تر است، از سر بگیرند.
هیدروژن، جذب و ذخیره کربن و بیوگاز پایدار همه از جمله فناوری‌های استراتژیک هستند که باید در متن نهایی گنجانده شوند.
کمیسیون اخیراً اولین مزایده زیر نظر بانک هیدروژن اروپا را با بودجه 800 میلیون یورویی برای یارانه دادن به تولید هیدروژن سبز افتتاح کرد.
اتحادیه اروپا همچنین از توسعه زیرساخت های تولید هیدروژن سبز در آفریقا و آمریکای لاتین حمایت می کند که امیدوار است به پر کردن شکاف عرضه اروپا کمک کند.
