13 آوریل 2023 – توسط Etienne BALMER
طرح ژاپن برای گسترش بازار هیدروژن خود و کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای با تأخیر و انتقادات نسبت به اعتبار سبز سوخت مواجه شده است.زمانی به عنوان یک راه حل معجزه آسا برای مشکلات انرژی ژاپن مطرح می شد: ایجاد یک “جامعه هیدروژنی” با افزایش شدید استفاده از سوخت برای وسایل نقلیه، صنعت و مسکن.
اما طرح این کشور برای گسترش بازار هیدروژن و کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای با تأخیرها و انتقادها نسبت به اعتبار سبز سوخت مواجه شده است.در حالی که وزرای آب و هوای G7 در شهر ساپورو در شمال ژاپن گرد هم می آیند، در اینجا چند نکته کلیدی در مورد این استراتژی آمده است:
برنامه های بلندپروازانه
در سال 2017، ژاپن اولین کشوری بود که یک استراتژی ملی برای انرژی هیدروژن طراحی کرد و هدف آن افزایش شدید استفاده از آن تا سال 2030 بود.
گاز بی رنگ و بی بو یک چشم انداز هیجان انگیز روی کاغذ است.می توان آن را در مقادیر زیاد تولید، ذخیره و حمل کرد و هنگام سوختن دی اکسید کربن منتشر نمی کند.این ویژگی ها برای ژاپن جذاب است که به شدت به واردات سوخت فسیلی وابسته است.
بسیاری از راکتورهای هسته‌ای آن پس از فاجعه فوکوشیما در سال 2011 هنوز آفلاین هستند و این کشور از دو سال و نیم پیش هدف خود را برای رسیدن به بی‌طرفی کربن تا سال 2050 تعیین کرده است.
خودروهای پیل سوختی هیدروژنی، که خودروسازان ژاپنی به پیشگامی آنها کمک کردند، بخش مهمی از طرح اولیه بودند.دولت امیدوار بود تا سال 2020 تعداد 40000 دستگاه از این خودروها و تا سال 2030 80000دستگاه از این خودروها در جاده ها عرضه شوند.اما تا پایان سال گذشته، تنها 7700 دستگاه از سال 2014 در کشور فروخته شده است.
کنتارو تامورا، کارشناس ژاپنی در موسسه استراتژی های جهانی محیط زیست (IGES) به خبرگزاری فرانسه گفت، با وجود یارانه برای خریداران، آنها حتی در مقایسه با خودروهای برقی با باتری بسیار گران هستند.
تامورا افزود که ایستگاه های سوخت گیری هیدروژن هزینه های نصب و نگهداری بالایی دارند و در مقایسه با نقاط شارژ وسایل نقلیه الکتریکی نادر هستند.
خانه های هیدروژنی
نتایج بهتر بوده اما هنوز هم در مسکن – منطقه اصلی دیگری که در ابتدا برای گسترش هیدروژن در نظر گرفته شده بود.برنامه پیل سوختی مسکونی به نام “Enefarm” قرار بود تا سال 2030 به 5.3 میلیون خانه ژاپنی مجهز شود.
این سیستم از گاز برای تولید هیدروژن استفاده می کند که با اکسیژن هوا واکنش می دهد و برق تولید می کند و آب را گرم می کند.اما تا پایان سال 2022، تنها 465000 سیستم نصب شده بود که بسیار کمتر از هدف دولت برای 1.4 میلیون تا سال 2020 است.
تامورا گفت که قیمت در اینجا نیز یک عامل کلیدی است، زیرا هزینه های نصب در مقایسه با فناوری های جایگزین مانند پمپ های حرارتی بسیار بالا است.
منطقه خاکستری
کارشناسان انرژی از همان ابتدا به استراتژی هیدروژن ژاپن بدبین بودند، زیرا این استراتژی بدون ایجاد یک زنجیره تامین قابل اعتماد برای هیدروژن “سبز” دوستدار محیط زیست، تولید شده از منابع انرژی تجدید پذیر، راه اندازی شد.
در عوض، ژاپن ، هیدروژن به اصطلاح «خاکستری» را انتخاب کرد که با استفاده از زغال‌سنگ، بنزین یا گاز منتشرکننده گازهای گلخانه‌ای ساخته می‌شود و هیدروژن «آبی» که همچنین از سوخت‌های فسیلی به دست می‌آید اما با انتشار کربن جذب و ذخیره می‌شود.
اندیشکده مؤسسه انرژی های تجدیدپذیر ژاپن می گوید، در این میان، کشورهایی مانند چین و برخی از کشورهای اروپایی در زمینه هیدروژن سبز که کمیاب و گران است اما کلید کربن زدایی است، سریعتر حرکت کرده اند.
در ماه مارس، توکیو موافقت کرد که 1.6 میلیارد دلار برای یک سرمایه گذاری بلندپروازانه اما بحث برانگیز در استرالیا برای تولید هیدروژن مایع از زغال سنگ قهوه ای و صادرات آن به ژاپن هزینه کند.
اما منتقدان می گویند که ادعاهای هیدروژن «آبی» این پروژه مبتنی بر فناوری جذب کربن است که هنوز وجود ندارد.
علیرغم این مشکلات، ژاپن استراتژی هیدروژن خود را تا پایان ماه مه تجدید نظر خواهد کرد، به طوری که گزارش روزانه تجاری Nikkei قصد دارد تا سال 2040 عرضه سوخت خود را به شش برابر سطح فعلی افزایش دهد.
همچنین استفاده دیگری از هیدروژن و آمونیاک مشتق از آن را ترویج می کند: سوزاندن آن در کنار گاز و زغال سنگ در نیروگاه های موجود، برای کاهش انتشار کربن.
یکی از مقامات وزارت اقتصاد، تجارت و صنعت به خبرگزاری فرانسه گفت که احتراق همزمان آمونیاک “وسیله ای واقع بینانه برای انتقال انرژی است که نسبت به قطع اولیه انرژی زغال سنگ و جایگزینی آن با کاهش CO2 و انرژی تجدید پذیر از نظر اقتصادی کارآمدتر است. “.
اما فعالان آب و هوا ارزش این عمل گران قیمت در مسیر انرژی پاک تر را زیر سوال می برند.
هیروتاکا کوئیکه از سازمان صلح سبز گفت که ژاپن تنها عضو G7 است که برای پروژه مشترک فشار می آورد و آن را “سیاست ملی برای زنده نگه داشتن صنعت (ایستگاه های برق حرارتی) توصیف کرد.
