۱۰/۱۲/۲۰۲۵ – نوشته لیام گیلیور – دود از برجهای کارخانهها در ۹ ژانویه ۲۰۲۰ خارج میشود.کپیرایت الا ایوانسکو از طریق Unsplash.
طبق گزارش جدید سازمان ملل، یک تغییر جهت جهانی برای کمک به تأمین یک سیاره سالم ضروری است.
یک رویکرد «بههمپیوسته، کل جامعه و کل دولت» برای تغییر شکل اقتصاد و محیط زیست، تنها انتخاب ما در بحبوحه تهدید فزاینده تغییرات اقلیمی است.این هشداری است که در گزارش چشمانداز جهانی محیط زیست شماره ۷ برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد (UNEP) با عنوان «آیندهای که ما انتخاب میکنیم» آمده است، که خواستار تغییر جهت جهانی برای کمک به تأمین یک سیاره سالم و «رفاه برای همه» است.
این گزارش که توسط ۲۸۷ دانشمند از ۸۲ کشور تهیه شده است، به تفصیل به تأثیرات مخرب تغییرات اقلیمی میپردازد، مگر اینکه ملتها برای تغییر سیستمهایی مانند انرژی و غذا متحد شوند.
اینگر اندرسن، مدیر اجرایی UNEP، میگوید: «اگر تصمیم بگیریم در مسیر فعلی بمانیم – اقتصادهای خود را با سوختهای فسیلی تغذیه کنیم، منابع بکر را استخراج کنیم، طبیعت را نابود کنیم و محیط زیست را آلوده کنیم – خسارات افزایش خواهد یافت.»
این گزارش هشدار میدهد که تغییرات اقلیمی تا سال ۲۰۵۰ چهار درصد از تولید ناخالص داخلی سالانه جهانی را کاهش میدهد، جان میلیونها نفر را میگیرد و مهاجرت اجباری را افزایش میدهد.
اگر به «بحران به هم پیوسته تغییرات اقلیمی» رسیدگی نشود، خشکیدگی جنگلهای بارانی آمازون و فروپاشی صفحات یخی نیز به واقعیتی نزدیک تبدیل خواهد شد، در حالی که دسترسی به غذا کاهش مییابد و صدها میلیون هکتار دیگر از زمینهای طبیعی از بین میرود. با این حال، با سطوح مناسب سرمایهگذاری، میتوان از حدود نه میلیون مرگ زودرس تا سال ۲۰۵۰ جلوگیری کرد که اکثر آنها به کاهش آلودگی هوا نسبت داده میشود.
تخمین زده میشود ۲۰۰ میلیون نفر نیز از فقر شدید رهایی یابند، در حالی که ۳۰۰ میلیون نفر به منابع آب مدیریتشده ایمن دسترسی خواهند داشت.
این گزارش میافزاید که اگرچه این امر شامل هزینههای اولیه قابل توجهی خواهد بود، اما مزایای اقتصاد کلان جهانی این مسیر در سال ۲۰۵۰ شروع به ظهور خواهد کرد و تا سال ۲۰۷۰ به ۲۰ تریلیون دلار (تقریباً ۱۷.۱۹ تریلیون یورو) در سال افزایش خواهد یافت.
اندرسن میگوید: «این سفر جدید با فراتر رفتن از تولید ناخالص داخلی به عنوان معیاری برای رفاه اقتصادی آغاز میشود.»
دانشمندان معتقدند که شاخصهای فراگیر که سلامت سرمایه انسانی و طبیعی را نیز ردیابی میکنند، در هدایت تصمیمات اقتصادی و تجاری بسیار مؤثرتر هستند.آنها همچنین خواستار گذار به مدلهای اقتصاد چرخشی شدهاند که «ردپای مواد را کاهش میدهند» و همچنین کربنزدایی سریع سیستم انرژی را در پی دارند. این امر مستلزم گذار از سوختهای فسیلی، بزرگترین عامل گازهای گلخانهای، است که کار آسانی نخواهد بود.
در اوایل سال جاری، کشورهای به اصطلاح نفتی، مانع از گنجاندن نقشه راه برای حذف تدریجی سوختهای فسیلی در توافق نهایی COP30 شدند، به این معنی که مسیر رسیدن به آیندهای با انرژی سبزتر اکنون خارج از حوزه اختیارات سازمان ملل متحد است.
تغییر به سمت رژیمهای غذایی پایدار، کاهش ضایعات، بهبود شیوههای کشاورزی و گسترش مناطق حفاظتشده در عین حال احیای اکوسیستمهای تخریبشده نیز به عنوان محرکهای اصلی تغییر شناخته شدند.
اندرسن میگوید: «تغییر همیشه دشوار است، به خصوص وقتی در چنین مقیاس عظیمی باشد. اما ما باید تغییر کنیم. دو آینده پیش روی بشریت است. بیایید آینده درست را انتخاب کنیم.»
