۸ نوامبر ۲۰۲۵، کریستوفر مک‌فادن -منبع ترجیحی اخبار گوگل -تصویر هنری از یک پهپاد رباتیک C2.
استرالیا قرار است یک شبکه نظارتی زیرآبی جدید برای نظارت و دفاع بهتر از رویکردهای دریایی شمالی خود بسازد. گزارش شده است که این سیستم در نقاط حساس استراتژیک مانند مسیرهای دریایی باریک که برای تجارت و دفاع کلیدی هستند، اهمیت خواهد داشت.
این پروژه حاصل همکاری بین تالس استرالیا، آستال و رباتیک C2 است که سه شرکت بزرگ دفاعی و کشتی‌سازی هستند.
این سیستم، پهپادهای زیرآبی خودکار، حسگرهای سونار پیشرفته و سیستم‌های ارتباطی را به یک شبکه نظارتی زیرآبی پایدار (بلندمدت) متصل میکند.
این شبکه از سه جزء اصلی تشکیل خواهد شد که اولین جزء آن پهپاد زیرآبی «Speartooth» شرکت C2 Robotics است. این یک وسیله نقلیه زیرآبی (UUV) بزرگ و بدون سرنشین با استقامت بالا به طول حدود ۲ فوت (۸ متر) است.
«Speartooth» می‌تواند برای مدت طولانی بی‌صدا در کف دریا بنشیند تا در مصرف انرژی صرفه‌جویی کند. هنگامی که چیزی (مانند یک زیردریایی یا کشتی) را تشخیص می‌دهد، می‌تواند برای انتقال داده‌ها به سطح آب بیاید.
این سیستم از یک سیستم هیبریدی لیتیوم-یون/دیزل-الکتریک استفاده میکند که به آن اجازه می‌دهد ۱۲۴۳ مایل (۲۰۰۰ کیلومتر) سفر کند و به عمق ۶۵۶۳ فوت (۲۰۰۰ متر) برسد. این پهپاد می‌تواند ماژول‌های ماموریتی مختلفی از جمله حسگرها و احتمالاً حتی مهمات را حمل کند.
مورد بعدی سیستم‌های «BlueSentry» و «BlueSeeker» شرکت Thales هستند. این‌ها فناوری‌های پیشرفته سونار و آرایه‌های یدک‌کشی برای تشخیص صداهای زیر دریا و ردیابی کشتی‌ها هستند.
این سیستم‌ها «گوش‌هایی» در زیر آب ایجاد می‌کنند که علائم صوتی کشتی‌ها یا زیردریایی‌ها را دریافت می‌کنند. بخش آخر، قایق‌های گشتی کلاس Evolved Cape ساخت شرکت Austal است.
این قایق‌ها قبلاً توسط نیروی دریایی سلطنتی استرالیا و نیروی مرزی استرالیا استفاده شده‌اند. چنین شناورهایی می‌توانند پهپادهای Speartooth را مستقر و بازیابی کنند و این امر سیستم را متحرک و جابجایی آن را آسان میکند.
این موارد اهمیت خود را نشان خواهند داد زیرا سیستم‌های سنتی (مانند حسگرهای ثابت بستر دریا یا شناورهای سونار شناور) می‌توانند نسبتاً محدود باشند. به عنوان مثال، حسگرهای ثابت فقط می‌توانند یک نقطه را رصد کنند و شناورها طول عمر کوتاه و برد محدودی دارند.
در مقابل، این «شبکه» متحرک زیر آب می‌تواند مناطق وسیعی از اقیانوس را برای مدت طولانی پوشش دهد و با تغییر تهدیدها جابجا یا مجدداً مستقر شود. این سیستم جدید همچنین قادر به ارائه اطلاعات در زمان واقعی در مورد کشتی‌های سطحی و زیردریایی‌ها خواهد بود.در اصل، مانند تبدیل آب‌های شمال استرالیا به یک منطقه هوشمند اقیانوسی است که به طور مداوم مراقب متجاوزان است. از نظر استراتژیک، این سیستم جدید با تمرکز فزاینده استرالیا بر امنیت دریایی و بازدارندگی همسو خواهد بود.
نکته قابل توجه این است که این سیستم در بحبوحه افزایش تنش‌ها در هند و اقیانوسیه (به ویژه با دخالت چین) به ابزاری مهم تبدیل خواهد شد. همچنین احتمالاً بخش مهمی از نقش استرالیا در اتحاد AUKUS (با ایالات متحده و بریتانیا) با تمرکز بر فناوری‌های زیر دریا را تشکیل خواهد داد.
همچنین نشان‌دهنده سرمایه‌گذاری در قابلیت‌های دفاعی مستقل است، به این معنی که سیستم‌هایی که به صورت محلی طراحی و ساخته می‌شوند، وابستگی به فناوری خارجی را کاهش می‌دهند. به طور خلاصه، استرالیا در حال توسعه یک شبکه نظارتی زیر آب مستقل با استفاده از فناوری محلی و سکوهای کشتی برای نظارت مؤثرتر بر رویکردهای شمالی خود است.
این حرکتی به سوی یک سیستم نظارتی زیر آب پایدار، هوشمند و انعطاف‌پذیر است که شکاف بین حسگرهای ثابت و گشت‌های کوتاه مدت را پر میکند.
فرگوس هادسون، استراتژیست تحقیق و توسعه دفاعی در آوستا، به Defense Connect گفت: «ما هر پرتابی را که انجام می‌دهیم، برای گنجاندن فناوری‌های جدید و گزینه‌های جدید بررسی می‌کنیم. و این یک نمونه عالی است که امیدواریم بتوانیم آن را سال آینده به نمایش بگذاریم.»
