۱۸ آگوست ۲۰۲۵-© shutterstock/KarllosWest
تیمی از اقتصاددانان کشاورزی، دانشمندان محیط زیست و کارشناسان سیاست‌گذاری، با گسترش دامنه سیاست‌هایی که برای ترویج سوخت‌های زیستی کم‌کربن طراحی شده‌اند، مسیری را به سوی آینده‌ای بدون کربن در کشاورزی پیش‌بینی کرده‌اند.
محققان سیاست‌هایی را پیشنهاد می‌کنند که به کشاورزان برای اتخاذ شیوه‌های «هوشمند در برابر آب و هوا» هنگام کشت محصولات سوخت زیستی کم‌کربن پاداش می‌دهد و موانعی را که در حال حاضر مانع چنین تلاش‌هایی می‌شوند، از بین می‌برد.
شیوه‌های هوشمند در برابر آب و هوا شامل تکنیک‌هایی است که کربن خاک را افزایش می‌دهند، مانند کشت پوششی، عدم شخم زدن مزارع پس از برداشت و افزودن بیوچار یا سنگ سیلیکات ریز آسیاب شده به خاک.
علاوه بر این، اقداماتی که ردپای کربن تولید محصولات کشاورزی را کاهش می‌دهند نیز توصیه می‌شود، مانند بهینه‌سازی زمان استفاده از کود، برقی کردن وسایل نقلیه کشاورزی و بهبود ژنتیک محصولات کشاورزی. سوخت‌های زیستی کم‌کربن می‌توانند بیش از ۴ میلیون تن انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از کشاورزی را کاهش دهند
محققان نوشتند که مطالعات نشان می‌دهد، در صورت اتخاذ جهانی، سوخت‌های زیستی کم‌کربن می‌توانند انتشار کربن در کشاورزی را سالانه ۴.۸ میلیارد تن کاهش دهند. تنها در سال ۲۰۲۴، انتشار جهانی دی‌اکسید کربن به رکورد بی‌سابقه حدود ۴۰ میلیارد تن رسید.
مادهو خانا، استاد اقتصاد کشاورزی و مصرف‌کننده در دانشگاه ایلینوی اوربانا-شمپین، توضیح داد: «در حال حاضر، سیاست‌های سوخت زیستی ما به کشاورزان برای اتخاذ شیوه‌های هوشمند اقلیمی پاداش نمی‌دهد. به عنوان مثال، آنها با تمام ذرت‌های کشت شده برای بازار ذرت-اتانول، صرف نظر از اینکه کشاورزان چنین شیوه‌هایی را اتخاذ می‌کنند یا خیر، یکسان رفتار می‌کنند.
«با در نظر گرفتن تفاوت‌ها در شیوه‌های اجرا شده در سطح مزرعه و پرداخت هزینه اضافی برای ذرت کشت شده با شیوه‌های هوشمند اقلیمی برای اتانول ذرت، سیاست‌های سوخت زیستی می‌توانند اتخاذ این شیوه‌ها را تشویق کنند.»
مشوق‌های مبتنی بر عملکرد برای شیوه‌های سازگار با آب و هوا
محققان گزارش دادند که بازارهای سوخت زیستی کم‌کربن، سازوکارهایی را برای محاسبه شدت کربن انواع مختلف مواد اولیه ایجاد کرده‌اند و کانال‌های توسعه‌یافته‌ای برای انتقال پرداخت‌ها از بازارهای انرژی به تولیدکنندگان سوخت زیستی دارند.
این امر، دری را برای استفاده از این کانال‌ها برای گسترش مشوق‌های مبتنی بر عملکرد به منظور افزایش پذیرش شیوه‌های هوشمند اقلیمی در کشاورزی باز می‌کند.
خانا گفت: «به عنوان مثال، اعتبار مالیاتی سوخت هوایی پایدار «40B» مربوط به سال‌های 2023-2024 به گونه‌ای طراحی شده است که اعتبار را بر اساس شیوه‌های هوشمند اقلیمی اتخاذ شده در حین تولید محصول متمایز کند. هرچه شدت کربن کمتر باشد، اعتبار مالیاتی پرداخت شده برای سوخت‌های هوایی پایدار و برای محصول مورد استفاده برای تولید آنها بیشتر است.»
با این حال، در حال حاضر، کانال‌های اعطای اعتبار به کشاورزان برای ترسیب کربن خاک یا سایر شیوه‌های سازگار با آب و هوا در مزرعه، از بازارهایی که برای سوخت‌های زیستی کم کربن اعتبار فراهم می‌کنند، جدا شده‌اند.
برای دریافت پاداش تلاش‌های پایداری خود در کشت محصولات، کشاورزان باید یا در یک برنامه حفاظتی ثبت نام کنند یا اعتبار کربن را به یکی از چندین شرکت متخصص در جبران کربن کشاورزی بفروشند.
با این حال، فضای برنامه‌های حفاظتی دولتی محدود است و کشاورزان باید ثابت کنند که در حال حاضر برای دریافت اعتبار، در شیوه‌های هوشمند اقلیمی شرکت نمی‌کنند.
ادغام سوخت‌های زیستی و جبران اقلیمی
برای غلبه بر این مشکل، محققان رویکردی را برای ادغام بازار مواد اولیه سوخت زیستی و بازار جبران اقلیمی در یک کانال واحد پیشنهاد می‌کنند تا به کشاورزان و سایر افراد در زنجیره تأمین سوخت زیستی که از شیوه‌هایی استفاده می‌کنند که شدت کربن عملیات آنها را کاهش می‌دهد، پاداش داده شود.
این رویکرد می‌تواند متعاقباً گسترش یابد تا به کشاورزانی که شیوه‌های هوشمند اقلیمی را برای محصولات خود به منظور تأمین بازارهای غذا و خوراک دام اتخاذ می‌کنند، پاداش داده شود.مانند سیاست‌های موجود، هر رویکرد جدیدی نیاز به تأیید دارد که کشاورزان واقعاً شیوه‌هایی را که به آنها متعهد شده‌اند، اجرا می‌کنند. دنبال کنید.
برونو باسو، یکی از نویسندگان این مطالعه و متخصص مدل‌سازی و کشاورزی دیجیتال در دانشگاه ایالتی میشیگان، اظهار داشت: «فناوری‌های دیجیتال نوظهور و پیشرفت‌های مدل‌سازی می‌توانند شیوه‌های کشاورزی را مستند کرده و شدت کربن آنها را به طور دقیق محاسبه کنند. این امر می‌تواند این فرآیند را ساده و مقیاس‌پذیر کند.»
کارها و توصیه‌های آینده
خانا در پایان گفت: «با توسعه بازاری برای محصولات کشاورزی که تمام اثرات مستقیم و غیرمستقیم انتشار کربن از مزرعه تا مصرف‌کننده را در نظر می‌گیرد، می‌توانیم این نگرانی‌ها را بهتر برطرف کنیم.
«فرض اصلی پیشنهاد ما این است که باید ارزیابی کامل و دقیقی از انتشار کربن از ابتدا تا انتهای چرخه عمر هر محصول داشته باشیم. در حال حاضر، نحوه طراحی سیاست‌های سوخت زیستی به گونه‌ای است که با تولیدکنندگان محصولات کشاورزی که محصولات سوخت زیستی را تأمین می‌کنند، به گونه‌ای رفتار می‌شود که گویی همه یکسان هستند.»
