۴ جولای ۲۰۲۵ -© shutterstock/Snapshot freddy
همزمان با توسعه زیرساخت‌های پاک در اتحادیه اروپا، ایستگاه‌های سوخت‌گیری هیدروژن باید طبق یک اصل در همه کشورها توزیع شوند.با این حال، مطالعه‌ای از دانشگاه صنعتی چالمرز به کاستی‌هایی در مقررات اتحادیه اروپا برای ایستگاه‌های سوخت‌گیری هیدروژن اشاره می‌کند.
محققان با استفاده از یک مدل پیشرفته نشان می‌دهند که توزیع ایستگاه‌های سوخت‌گیری ممکن است به طور نادرست اندازه‌گیری شده باشد و منجر به ضرر ده‌ها میلیون یورو در سال در برخی کشورها شود.
تا سال ۲۰۳۰، کشورهای اتحادیه اروپا باید حداقل هر ۲۰۰ کیلومتر در جاده‌های اصلی و یک ایستگاه در هر گره شهری، ایستگاه سوخت‌گیری هیدروژن ساخته باشند.هدف، تسهیل معرفی حمل و نقل با سوخت هیدروژن است. این امر تحت نظارت «مقررات زیرساخت سوخت‌های جایگزین» (AFIR) است که در سال ۲۰۲۳ لازم‌الاجرا شد.
با این حال، بر اساس داده‌های ۶۰۰۰۰۰ مسیر حمل و نقل در سراسر اروپا، این مطالعه نشان می‌دهد که الزامات در چندین مورد، تقاضای واقعی را منعکس نمی‌کنند.محققان با مدل‌سازی نحوه عملکرد کامیون‌های هیدروژنی در مسافت‌های طولانی در سال ۲۰۵۰، نه تنها نشان می‌دهند که تقاضا برای زیرساخت هیدروژن در کجا بیشترین خواهد بود، بلکه چگونه قوانین فعلی اتحادیه اروپا منجر به خسارات زیادی در برخی کشورها می‌شود.
جوئل لووینگ، دانشجوی دکترا در گروه مکانیک و علوم دریایی چالمرز، توضیح داد: «قانون اتحادیه اروپا بر اساس مسافت است، اما حجم ترافیک از جهات دیگر بین کشورها متفاوت است. طبق مدل ما، ظرفیت فرانسه باید در سال ۲۰۵۰ هفت برابر بیشتر از آنچه اتحادیه اروپا تا سال ۲۰۳۰ نیاز دارد، باشد.
«در نتیجه، اجرای AFIR به عنوان اولین گام در این مسیر عمل می‌کند، اما نیاز به تکمیل دارد.»
با این حال، کشورهایی مانند بلغارستان، رومانی و یونان جریان ترافیک یکسانی ندارند و مجبور به ساخت زیرساخت‌هایی شده‌اند که بعید است به همان میزان مورد استفاده قرار گیرند. این ممکن است به ده‌ها میلیون دلار در سال در هزینه‌های سرمایه‌گذاری و عملیاتی برای ظرفیت بلااستفاده منجر شود.
شبیه‌سازی دقیق این مطالعه، تقاضای واقعی را منعکس می‌کند.
مطالعه چالمرز علاوه بر در نظر گرفتن حجم ترافیک و مسافت، داده‌های توپوگرافی آژانس فضایی اروپا را نیز در بر می‌گیرد.یک بینش کلیدی این است که عوارض جغرافیایی نقش مهم‌تری در تقاضای انرژی نسبت به آنچه قبلاً تصور می‌شد، ایفا می‌کنند.
«بسیاری از مدل‌ها از میانگین تقاضای انرژی در هر کیلومتر برای کامیون‌ها استفاده می‌کنند. با این حال، وقتی پارامترهایی مانند شیب و سرعت در نظر گرفته می‌شوند، مشخصات تقاضا به طور قابل توجهی تغییر می‌کند.» لووینگ گفت: «این به شما مبنای دقیق‌تری برای تشخیص محل واقعی نیاز به ایستگاه‌های سوخت‌گیری هیدروژن می‌دهد.»
این مطالعه بر ترافیک مسافت‌های طولانی (مسافت‌های بیش از ۳۶۰ کیلومتر) متمرکز بود، زیرا احتمالاً مسافت‌های کوتاه‌تر در آینده توسط وسایل نقلیه باری باتری‌دار پوشش داده خواهند شد.
لووینگ اظهار داشت: «بسیاری از تحقیقات فعلی نشان می‌دهد که باتری‌ها قادر به پوشش مسافت‌های کوتاه‌تر خواهند بود، در حالی که ممکن است جایگزین‌هایی مانند هیدروژن به عنوان مکملی برای مسافت‌های طولانی مورد نیاز باشند.»
مدل محققان فراتر از الزامات ۲۰۳۰ را در نظر می‌گیرد و تجزیه و تحلیل می‌کند که چگونه سرمایه‌گذاری در زیرساخت هیدروژن می‌تواند در درازمدت پایدار باشد.این تحقیق قبلاً برای اطلاع‌رسانی به بحث‌های سیاسی در سوئد و اتحادیه اروپا در مورد چگونگی برنامه‌ریزی برای راه‌اندازی زیرساخت هیدروژن مورد استفاده قرار گرفته است.
لووینگ در پایان گفت: «در سطح اتحادیه اروپا، ما توانسته‌ایم بازخوردی برای ارزیابی AFIR که در سال ۲۰۲۶ برگزار خواهد شد، ارائه دهیم و امید من این است که بر توسعه قانون به گونه‌ای تأثیر بگذارم که شرایط خاص هر کشور را در نظر بگیرد.» شرایط.
«برای سوئد، AFIR شروع خوبی است، اما سرمایه‌گذاری در فناوری جدید و گران‌قیمت همیشه ریسک دارد. از آنجا که این مطالعه بازه زمانی طولانی‌تری دارد، ما توانسته‌ایم در بحث چگونگی ساخت یک شبکه ایستگاه سوخت‌گیری پایدار از نظر اقتصادی مشارکت کنیم که در نهایت ایجاد بازار برای وسایل نقلیه سنگین هیدروژنی را آسان‌تر خواهد کرد.»
