3 اکتبر 2024 -توسط کالج دارتموث-بازنگری، گذشته نگری و پیش بینی. اعتبار: Nature Communications (2024). DOI:
بر اساس یک مطالعه جدید به رهبری دارتموث که در Nature Communications منتشر شده است، اگر تماشای یک فیلم را از وسط شروع کرده باشید، بدون اینکه از داستان آن اطلاع داشته باشید، احتمالاً در استنباط آنچه زودتر اتفاق افتاده است بهتر از پیش بینی اتفاقات بعدی هستید.
تحقیقات قبلی نشان داده است که انسان ها معمولاً در حدس زدن گذشته و آینده ناشناخته به همان اندازه خوب هستند. با این حال، این مطالعات به‌جای سناریوهای واقعی‌تر، بر توالی‌های بسیار ساده اعداد، تصاویر یا اشکال تکیه کرده‌اند.
استاد روانشناسی و علوم مغز در دارتموث و مدیر آزمایشگاه دینامیک زمینه ای در دارتموث جرمی منینگ، یکی از همکاران، نویسنده ارشد این مقاله می‌گوید: «رویدادها در زندگی واقعی تداعی‌های پیچیده‌ای مربوط به زمان دارند که معمولاً در کارهای گذشته ثبت نشده‌اند، بنابراین ما می‌خواستیم بررسی کنیم که چگونه افراد در موقعیت‌هایی که بیشتر یادآور زندگی روزمره هستند، استنباط می‌کنند.. تجربیات زندگی واقعی، بر خلاف سکانس های انتزاعی، اغلب شامل افراد دیگر می شود.
برای این مطالعه، شرکت‌کنندگان مجموعه‌ای از صحنه‌های دو درام تلویزیونی شخصیت‌محور را تماشا کردند، «چرا زنان می‌کشند» در CBS و «صندلی» در نتفلیکس. از آنها خواسته شد تا حدس بزنند قبل از هر صحنه چه اتفاقی افتاده است یا بعد از آن چه اتفاقی خواهد افتاد.
شرکت کنندگان به طور مداوم در حدس زدن آنچه قبل از یک صحنه تازه تماشا شده اتفاق افتاده بود بهتر از حدس زدن اتفاقات بعدی بودند.
محققان دریافتند که استنباط شرکت کنندگان به شدت تحت تأثیر ارجاعات به رویدادهای خاص گذشته و آینده در گفتگوهای شخصیت ها قرار دارد. مانند مردم در زندگی واقعی، شخصیت های هر دو نمایش اغلب در مورد تجربیات گذشته و برنامه های آینده خود صحبت می کردند. از آنجایی که شخصیت‌های آن دو نمایش بیشتر در مورد گذشته خود صحبت می‌کردند، شرکت‌کنندگان سرنخ‌های بیشتری برای استنتاج در مورد گذشته داشتند تا رویدادهای آینده.
برای تعیین اینکه آیا این الگوی صحبت کردن بیشتر در مورد گذشته به سایر مکالمات نیز تعمیم می‌یابد، تیم میلیون‌ها دیالوگ را در رمان‌ها، فیلم‌ها، نمایش‌های تلویزیونی و موارد دیگر مورد تجزیه و تحلیل قرار داد. آنها دریافتند که افراد خیالی و واقعی به طور یکسان تمایل دارند بیشتر در مورد گذشته خود صحبت کنند تا آینده خود.
حتی اگر می‌توانیم برای آینده برنامه‌ریزی کنیم، خاطرات ما فقط از گذشته‌مان خبر می‌دهند. به گفته نویسندگان همکار، همانطور که افراد واقعی تجربیات قبلی خود را به یاد می آورند اما نه تجربیات آینده را، شخصیت های داستانی نیز احتمالاً در تلاش نویسندگان برای کمک به آنها واقع بینانه به نظر می رسند.
منینگ می گوید: «نتایج ما نشان می دهد که مردم به طور متوسط یک و نیم برابر بیشتر از آینده درباره گذشته صحبت می کنند. و به نظر می رسد که این یک روند کلی در گفتگوی انسانی است.
تحقیقات قبلی به پدیده یادآوری گذشته و نه آینده به عنوان «پیکان روانی زمان» اشاره کرده است. شینمینگ ژو، نویسنده ارشد این مقاله،توضیح می‌دهد: «این پدیده همچنین نشان‌دهنده این است که فرد درباره گذشته خود بیشتر می‌داند تا آینده.
“مطالعه ما نشان می دهد که دانش نامتقارن یک فرد از زندگی خود می تواند به دیگران نیز منتقل شود.”
Ziyan Zhu در دانشگاه پکن و Xueyao Zheng از دانشگاه عادی پکن نیز در این مطالعه مشارکت داشتند.
