10-3-1403

نتایج حاصل از یک پژوهش نشان می‌دهد که به ترتیب؛ ویژگی‌های شخصیتی، ساختار سازمانی و فناوری اطلاعات دارای بیشترین میزان اهمیت در ساخت دانشگاه نوآور هستند.

به گزارش گروه پژوهش خبرگزاری علم و فناوری آنا، نخستین کاربرد واژه «نوآوری»، به زمان رنسانس در اروپا برمی‌گردد. این مفهوم به طور کلی نوآوری را به معنای توانایی تلفیق در روش تازه برای خلق کالا و روش‌های تولید جدید و گشودن بازار‌های جدید و حتی بعضی اوقات به سازماندهی مجدد صنعت بیان می‌کند.

نوآوری یک نظام مدیریتی است که بر رسالت سازمان تأکید دارد و معیار‌های موفقیت را معلوم می‌کند و به عنوان یک گزینه ارزشمند برای افزایش رقابت‌پذیری شرکت‌ها در نظر گرفته شده است. مفهوم نوآوری به کاربرد‌های موفق و مفید ایده‌های خلاقانه در سازمان اشاره دارد.

در واقع نوآوری یکی از موضوعات حیاتی در سازمان‌هاست که از عوامل کلیدی موفقیت سازمان به شمار می‌رود و به عنوان فرایند ارائه محصولات یا خدمات جدید به بازار تعریف شده است. نوآوری از منظری دیگر، یعنی پذیرش و کاربرد روش‌ها و دانش جدید و هر نوع تفکر، رفتار یا چیزی که به طور کیفی نسبت به اشکال موجود، جدید است و تازگی دارد اطلاق می‌شود که منبعی ناملموس و غیر قابل تقلید نیز هست.

نوآوری به شرکت‌ها کمک می‌کند تا در محیط نامطمئن، مزیت رقابتی کسب کنند و بر حریفان غالب شوند و این مهم روی عملکرد شرکت در بلند مدت تأثیر دارد و همچنین عامل اصلی که موجب رشد کسب و کار‌ها می‌شود، نوآوری است.

در مطالعات نوین سازمانی، نوآوری به عنوان عاملی برای بقای سازمانی شناخته شده و در فضای سازمانی امروز، توجه شمار زیادی از پژوهشگران را به خود جلب کرده است.

مریم قلی پور (دکتری مدیریت آموزشی) و جمعی از پژوهشگران دانشگاه آزاد اسلامی بجنورد در پژوهشی با عنوان «طراحی الگوی دانشگاه نوآور با استفاده از رویکرد کیفی (نمونه مورد مطالعه دانشگاه نوآور در دانشگاه‌های آزاد اسلامی خراسان شمالی)» مطرح می‌کنند که امروزه سازمان‌ها در عرصه‌های مختلف با چالش‌های عظیمی مواجه هستند که محور مشترک تمامی آنان توسعه دانش، فناوری و نوآوری است. می‌توان گفت که موفقیت هر سازمانی در گرو همسوئی و همگامی با تحولات جامعه کنونی و پیش بینی نمودن مسیر آینده خود متناسب با تحولات نوآورانه امروزی است.