اندی کوربلی -9 مه 2024-اعتبار: گالری ملی کانادا/شام و همکاران، مجله میراث فرهنگی
تیمی از محققان کانادایی و آمریکایی در حال استفاده از اشعه ایکس برای احیای تصاویری هستند که در قرن نوزدهم از اولین شکل عکاسی یعنی داگرئوتیپ گرفته شده است.
کارهای موفقیت‌آمیز آنها باعث شده است که مصنوعات غیرقابل تشخیص خدشه‌دار شده و تصاویر واضح و خیره‌کننده‌ای از افرادی که پرتره‌های آنها در تمام آن سال‌ها ثبت شده است، به دست آمده است.
Tson-Kong Sham، دانشمند اصلی پروژه از دانشگاه غربی کانادا، با گالری ملی الگوبرداری کرد تا داگروتایپ‌هایی را به دست آورد که برای تحقیقاتی که شامل استفاده از یک دستگاه اشعه ایکس سنکروترون برای ترسیم عناصر خاص موجود در داگروتایپ‌ها بود، کاملاً مخدوش شده بودند .
شم و همکارانش در مقاله خود می نویسند که داگرئوتیپ ها تصاویر منحصر به فرد و مثبتی هستند که بر روی ورقه های نازک مس نقره اندود شده در معرض ید ساخته شده اند و صفحه را در اثر تشکیل یدید نقره حساس به نور می کنند.
تغییرات بعدی از هالوژن های جایگزین مانند کلر، برم یا ترکیبی برای افزایش حساسیت سطح به نور استفاده کردند. صفحه حساس به نور در فضای داخلی ضد نور دوربین نصب شده است. سپس درپوش عدسی برداشته می شود و صفحه در معرض نور قرار می گیرد که منجر به فوتولیز و در نهایت تصویری در ذرات هالید نقره می شود. استفاده از جیوه تصویر را مهر و موم می کند و مهمترین مرحله است.
این روش جدید تصویرسازی که در سال 1839 معرفی شد، به سرعت مورد توجه عموم قرار گرفت و تا اواسط دهه 1850 مورد توجه قرار گرفت، زمانی که به تدریج با عکس های کاغذی جایگزین شد.
دانشمندان در مطالعه خود با استفاده از یک تابش اشعه ایکس سنکروترون، توانستند انرژی تحویل شده را به آستانه ای که به عنوان لبه جذب شناخته می شود تنظیم کنند. در این مرحله، الکترون‌های هسته پرتوهای ایکس را در سطوح به‌طور ناگهانی بالاتر جذب می‌کنند و مولکول انرژی را به عنوان یک مشخصه پرتو ایکس عنصر منتشر می‌کند.
با هدف قرار دادن ترکیباتی مانند نقره، جیوه یا کلرید، آنها می توانند پیکسل به پیکسل، تصویری را روی داگروپتایپ که کاملاً مخدوش شده است، دوباره ایجاد کنند.
نتایج را می توان در عکس هایی که آنها از داگروتایپ هایی که آزمایش کردند مشاهده کرد: و نوید یک روش کاملاً جدید برای کاوش در جزئیات صمیمی زندگی اجدادمان را می دهد. بسیاری از موزه ها مجموعه هایی از این تصاویر را نگهداری می کنند که به طور کامل یا جزئی تخریب شده اند.
شم به Science Alert گفت: «افشای تصاویری که برای همیشه گم شده بودند، هیجان‌انگیزترین چیز است. ما نگاهی اجمالی به افرادی داریم که در قرن نوزدهم زندگی می‌کنند و در غیر این صورت نمی‌توانستیم داشته باشیم و در مورد تاریخ و فرهنگ آنها یاد می‌کنیم.»
علاوه بر این، این تکنیک همچنین می‌تواند برای به دست آوردن جزئیات بیشتر از انواع مواد مورد علاقه علمی، مانند فسیل‌ها یا مصنوعات فلزی یا چوبی استفاده شود، و شم می‌گوید که می‌توان از آن واقعاً در “همه جنبه‌های علمی” استفاده کرد.
