29 مارس 2024 | مصاحبه
چگونه می توانید روی مکالمات خود حساب کنید؟ نویسنده‌ای که برنده جایزه پولیتزر شده است، کارهایی را که «ابرارتباط‌کنندگان» متفاوت انجام می‌دهند، آشکار می‌کند.
ارتباط با دیگران می تواند مانند یک هنر باشد، اما این یک علم نیز هست. در این نسخه از گفتگوهای نویسنده، لوسیا راهیلی از انتشارات جهانی مک کینزی با چارلز داهیگ، نویسنده پرفروش نیویورک تایمز، درباره کتاب جدیدش با عنوان Supercommunicators: How to Unlock the Secret Language of Connection (Random House) گفتگو می کند. ، فوریه 2024). داهیگ نشان می‌دهد که چرا ارتباط معنی‌دار می‌تواند اینقدر دست نیافتنی باشد – و آنچه را که می‌توانید از بهترین ارتباط‌دهنده‌ها یاد بگیرید تا هر مکالمه‌ای را به فرصتی برای «کلیک کردن» تبدیل کنید، توضیح می‌دهد.
چرا این کتاب را نوشتید؟
به راحتی می توان باور کرد که از آنجایی که فناوری بسیار زیادی در اطراف ما وجود دارد، برقراری ارتباط و ارتباط با مردم آسان تر است. ولی علی‌رغم تلاش‌های ما و با وجود استفاده از پلتفرم‌های مختلف، نمی‌توانیم با افرادی که بیشترین اهمیت را دارند ارتباط برقرار کنیم.
زمانی که خبرنگار نیویورک تایمز بودم، این ناتوانی در برقراری ارتباط را تجربه کردم. من با همسرم در این الگو افتادم، جایی که بعد از یک روز طولانی به خانه می آمدم و شروع به شکایت از رئیس یا همکارانم می کردم و همسرم یک پیشنهاد عملی ارائه می داد. او می گفت: “چرا رئیس خود را برای ناهار بیرون نمی آورید تا بتوانید همدیگر را بهتر بشناسید؟” به جای شنیدن نصیحت های او، بیشتر ناراحت می شدم و به حالت دفاعی پاسخ می دهم: «چرا از من حمایت نمی کنی؟ قرار است شما از طرف من عصبانی شوید.»
من با چند متخصص مغز و اعصاب و روانشناس صحبت کردم تا به من کمک کنند بفهمم چه اشتباهی انجام می دهم و چگونه می توانم مکالمه من و همسرم را تغییر دهم. پاسخ آنها این بود: «در دهه گذشته، ما آموخته‌ایم که اکثر مردم فکر می‌کنند که یک گفتگو درباره یک چیز است. در واقع، هر بحثی از چندین نوع گفتگو تشکیل شده است.» آنها به من اطلاع دادند که تنها زمانی می‌توانم صدای کسی را که با او صحبت می‌کنم بشنوم و آن را بشنوم که هر دو یک مکالمه داشته باشیم.
متوجه شدم که وقتی به خانه می آمدم، یک گفتگوی احساسی داشتم. می خواستم همسرم احساس من را درک کند، اما او با تلاش برای حل مشکل، صحبتی عملی داشت. هر دوی ما رویکردهای قانونی داشتیم، اما از آنجایی که همزمان گفتگوهای متفاوتی داشتیم، نمی توانستیم همدیگر را بشنویم یا ارتباط برقرار کنیم.
چرا وقتی ارتباط برقرار می کنیم احساس خوبی داریم و وقتی وصل نمی شویم احساس بدی داریم؟
ارتباطات همیشه مولفه ابرقدرت انسان خردمند بوده است. این دلیلی است که ما به عنوان یک گونه موفق شده ایم. ما می توانیم بهتر از هر گونه دیگر روی زمین با یکدیگر ارتباط برقرار کنیم. مغز ما برای برقراری ارتباط موثر تکامل یافته است. آنها میل زیادی به برقراری ارتباط با افراد دیگر پیدا کرده اند. این همان احساسی است که شما وقتی با کسی گفتگوی عالی دارید و بعد از آن احساس خوبی دارید. این احساس محصول تکامل است و در مغز ما نقش بسته است. آن احساسات خوب ناشی از ارتباط با مردم، اجداد ما را به تشکیل خانواده سوق داد، که جوامع و دهکده هایی را ایجاد کردند که ما را قادر ساختند که رشد کنیم.
ما یک نیاز بیولوژیکی واقعی برای ارتباط با افراد دیگر از طریق گفتگو داریم. وقتی دو نفر در حال مکالمه هستند، مردمک چشم آنها با همان سرعت شروع به گشاد شدن می کند، حتی اگر هزاران مایل از هم فاصله داشته باشند و فقط با تلفن صحبت کنند. الگوهای تنفس و ضربان قلب آنها شروع به مطابقت با یکدیگر خواهند کرد.
مهمتر از همه، فعالیت در مغز آنها هماهنگ می شود که در عصب شناسی به عنوان حباب عصبی شناخته می شود. هدف از برقراری ارتباط تبادل احساسات یا تجربیات است. من یک احساس را توصیف می کنم، و امیدوارم که شما هم آن احساس یا تجربه را داشته باشید، حتی اگر اندکی باشد. وقتی این اتفاق می افتد، مغز ما شروع به عملکرد مشابه می کند. به این ترتیب ما اطلاعات را به یکدیگر منتقل می کنیم. ما برای اتصال به این طریق طراحی شده‌ایم، و وقتی این اتفاق می‌افتد، احساس باورنکردنی ایجاد می‌کند.
چه چیزی فردی را به عنوان یک «ابر ارتباط دهنده» متمایز می کند اگر همه ما برای برقراری ارتباط آماده باشیم؟
ساده ترین راه برای توضیح یک ابر ارتباط دهنده، توصیف آن است. اگر روز بدی دارید و به کسی نیاز دارید که روحیه شما را بالا ببرد یا شما را بخنداند، احتمالاً می دانید با چه کسی تماس بگیرید. آن شخصی که می‌دانید با او تماس می‌گیرید، یک ابر ارتباط با شماست. برعکس، شما احتمالاً برای آنها یک ابر ارتباطی هستید.
حتی برخی از افراد هستند که می توانند تقریباً برای همه افراد ابر ارتباط باشند – و می توانند این کار را به طور مداوم انجام دهند. آنها بیشتر از دیگران به گفتگو و ارتباطات فکر می کنند. آنها قبل از اینکه دهانشان را باز کنند همه چیز را در نظر می گیرند و عاداتی برای گوش دادن ایجاد کرده اند که به آنها امکان می دهد بفهمند که چه اتفاقی در حال رخ دادن است.
Supercommunicators ده تا 20 برابر بیشتر از یک فرد معمولی سوال می پرسند. این سؤالات می تواند شامل مواردی مانند «این جالب است. در مورد آن چه فکری کردی؟» یا “بعدش چی گفتی؟” آنها سوالاتی را مطرح می کنند که ما را به گفتگو دعوت می کند.
برخی از سوالات آنها “سوالات عمیق” است. این سوالات از مردم در مورد ارزش ها، باورها یا تجربیاتشان می پرسند. یک مثال از این می تواند به آسانی بگوید: «شما یک وکیل هستید. چه شد که تصمیم گرفتی به دانشکده حقوق بروی؟» آنها سؤالاتی می پرسند که به یادگیری افراد کمک می کند. آنها سوالات خیلی صمیمانه ای نیستند، بلکه فرصتی هستند برای به اشتراک گذاشتن اینکه ما چه کسی هستیم. مردم فرصت هایی را برای به اشتراک گذاشتن آن چیزها دوست دارند، که می تواند شگفت انگیز باشد.
ابرارتباط‌کنندگان چگونه با مکالمات مهم برخورد می‌کنند؟
اکثر مکالمات در یکی از سه سطح قرار می گیرند: احساسی، عملی و اجتماعی.
در مکالمات احساسی، ما می خواهیم در مورد احساسات خود صحبت کنیم. در مکالمات عملی می خواهیم با هم مشکلی را حل کنیم یا برنامه ای بسازیم و در فضای اجتماعی می خواهیم در مورد نحوه ارتباط خود با یکدیگر و ارتباط جامعه با ما صحبت کنیم.
محققان دریافته‌اند که ابرارتباط‌کنندگان ثابت تمایل بیشتری به نوع مکالمه‌ای دارند که در حال وقوع است. اگر از یک همکار بپرسم “آخر هفته چطور بود؟” و آن شخص با چیزی پاسخ می دهد که احساسات را تحت تأثیر قرار می دهد، مانند “اوه، شگفت انگیز بود! دیدم فرزندم از دانشگاه فارغ التحصیل شده است!» پس از گفتن «تبریک»، به راحتی می‌توان به آن لحظه نگاه کرد و وارد یک بحث کاری شد.
چیزی که یک ابر ارتباطی در آن موقعیت می شنود، یک همکار است که می خواهد یک مکالمه احساسی داشته باشد – نه بسیار احساسی، بلکه کمی. درعوض، فرد ممکن است بپرسد: «وقتی بچه‌تان را از روی صحنه تماشا می‌کردید، چه حسی داشتید؟»
Supercommunicators فرصتی را برای افراد فراهم می کند تا نوع گفتگوی مورد نظر خود را داشته باشند و با نوع بحث هایی که دیگران انجام می دهند مطابقت داشته باشند. آنها در مورد نوع مکالمه ای که می خواهند و به آن نیاز دارند، واضح هستند. هنگامی که این اتفاق می افتد، ما دچار حباب عصبی می شویم. ما شروع به فکر کردن به طور یکسان می کنیم، که به ما امکان می دهد با هم ارتباط برقرار کنیم. مطالعات نشان می دهد که این اتفاق ما را قادر می سازد تا آنچه را که طرف مقابل می گوید به وضوح درک کنیم.
چگونه می توانیم در محل کار مکالمات کاربردی و در عین حال سازنده داشته باشیم؟
ما اغلب در ابتدای گفتگو بحث های عملی داریم. از خود می پرسیم: «این موضوع واقعاً درباره چیست؟» روانشناسان و عصب شناسان از این به عنوان “مذاکره آرام” یاد می کنند، اما هدف از مذاکره این نیست که چیزی به دست آوریم.
ما مذاکره می کنیم تا بفهمیم هر شرکت کننده از مکالمه چه می خواهد. ما این کار را ناخودآگاه انجام می‌دهیم—آزمایش‌هایی انجام می‌دهیم تا بفهمیم طرف مقابل چه احساسی دارد. من ممکن است یک جوک بگویم و سپس به این موضوع توجه کنم که آیا شما می خندید یا خیر، که نشان می دهد این یک گفتگوی معمولی است. اگر نخندید، نشان می‌دهد که من باید یک بحث جدی‌تر و رسمی‌تر داشته باشم. ممکن است حرف شما را قطع کنم تا ببینم چه واکنشی نشان می دهید. اگر پاسخ مثبت بدهید، می‌دانم که به پینگ‌پنگ خواهیم رفت. اگر خوب پاسخ ندهید، این نشان می‌دهد که ما باید به نوبت با یکدیگر صحبت کنیم.
این مذاکره آرام در ابتدای هر مکالمه اتفاق می افتد و هدف آن این است که بفهمید شرکت کنندگان چگونه می توانند کنترل یک بحث را به اشتراک بگذارند. حال، بیایید در نظر بگیریم که چگونه تعارض را مدیریت می کنیم.
فرض کنید در حال دعوا هستیم و با یکدیگر اختلاف نظر داریم. در آن موقعیت‌ها، نیاز ما به کنترل به‌ویژه شدید است، و این غریزه انسانی است که سعی کند چیزها را کنترل کند، زیرا احساس اضطراب، غرق شدن و نگرانی می‌کنیم.
واضح ترین چیزی که ما می توانیم کنترل کنیم، شخص مقابل است. می‌توانیم چیزهایی از این قبیل بگوییم: «اگر فقط به من گوش می‌دادی، می‌فهمیدی که می‌خواهم چه بگویم. اگر فقط چیزها را از دید من ببینی، موافقت می‌کنی.» ما سعی می کنیم احساسات طرف مقابل را با گفتن «نباید چنین احساسی داشته باشی» یا «نباید نگران باشی» کنترل کنیم.
این رویکرد وحشتناک به نظر می رسد و هرگز جواب نمی دهد. هرگز کسی را متقاعد نمی کند که گوش کند. در عوض، در ابتدای مکالمه، باید بفهمیم که چه چیزی را می توانیم با هم کنترل کنیم و چگونه در بحث شریک شویم – حتی زمانی که با هم اختلاف نظر داریم. به عنوان مثال، اگر ساعت 2 بامداد با شریک زندگی خود مشاجره داشتید، هر دو می توانید محیط را کنترل کنید و موافقت کنید که برای ادامه گفتگو تا صبح صبر کنید. در این صورت، کنترل خود را نشان می‌دهید و از شریک زندگی خود نیز دعوت می‌کنید که همین کار را انجام دهد.
این اغلب در دعواهای بین زوجین اتفاق می افتد. یک الگوی سمی وجود دارد.-kNown به عنوان «آشپزخانه غرق شدن» است که با بحث در مورد اینکه خانواده روز شکرگزاری را کجا سپری می کنند شروع می شود، اما به سرعت به بحثی مبدل می شود که یک زن شوهر از چه کسی متنفر است یا در مورد نداشتن پول برای سفر. این بحث ها وحشتناک هستند و هرگز اوضاع را بهتر نمی کنند. شاید هر دوی شما سعی کنید مرزهای بحث را با موافقت با بحث فقط در مورد روز شکرگزاری تعیین کنید. توجه به این نکته مهم است که حتی اگر چیزهایی را پیدا کنید که می توانید با هم کنترل کنید، به این معنی نیست که همیشه موافق خواهید بود. توافق، هدف مدیریت گفتگوها با هم نیست، اما ما را در یک سمت میز قرار می دهد. ما اکنون شراکت داریم و با هم کار می کنیم.
آیا مکالمات احساسی در محل کار اهمیت دارد؟
احساسات بر تک تک مکالمه های ما تأثیر می گذارد. آنها بر نحوه شنیدن من و نحوه صحبتم تأثیر می گذارند. می‌توانیم وانمود کنیم که احساسات وجود ندارند و نمی‌توانیم آنها را تصدیق کنیم، اما اگر چنین است، به خودمان بدی می‌کنیم.
یک مکالمه احساسی به این معنی نیست که ما با یکدیگر شروع به گریه می کنیم. این بدان معنا نیست که ما باید یک تجربه روحی داشته باشیم. این می تواند به همین سادگی باشد که کسی در مورد آخر هفته من بپرسد، و من بگویم، “آخر هفته خوبی را سپری کردم زیرا با همسرم معاشرت داشتم و اوقات خوبی را با هم سپری کردیم.”
صرفاً به اشتراک گذاشتن شادی و شادی در مورد چیزی مهم یک گفتگوی احساسی است. همانطور که قبلاً اشاره کردم، کلید این امر سؤالات عمیق است. یک سوال عمیق می تواند به همین سادگی باشد که از کسی بپرسید: “از آن چه برداشتی دارید؟” این سوال فرد را دعوت می کند تا تجربیات خود را بازگو کند، که به ناچار دری را به روی ارزش ها، باورها و اینکه واقعاً چه کسی هستند باز می کند، که مهم است. این به ما امکان می دهد در «تقابل عاطفی» شرکت کنیم. در نتیجه، ما سخت می‌خواهیم به هم نزدیک‌تر باشیم و بیشتر به هم اعتماد کنیم. وقتی در حال گفتگوی احساسی هستیم، باید سوالات عمیقی بپرسیم. به یاد داشته باشید، یک سوال عمیق در مورد حقایق زندگی یک نفر نمی پرسد، بلکه می پرسد که آنها در مورد آن چه احساسی دارند. با انجام این کار، می آموزیم که آنها چه کسانی هستند، و همین موضوع را در مورد خود با آنها به اشتراک می گذاریم.
آیا کار ترکیبی و ارتباطات مجازی ارتباط عاطفی را چالش برانگیز می کند؟
در محل کار امروزی، بسیاری از ارتباطات رو در رو یا حتی در همان شهر یا منطقه زمانی انجام نمی شود. وقتی کانال‌های ارتباطی تغییر می‌کند اصول چگونه تغییر می‌کنند؟ خنده دار است که در مورد اتفاقی که حدود 100 سال پیش تلفن ها محبوب شدند صحبت کنیم. مقالات زیادی در مورد اینکه چگونه مردم هرگز یک مکالمه واقعی تلفنی ندارند وجود داشت. آنها گفتند: “از آنجایی که نمی توانید طرف مقابل را ببینید، نمی توانید چیزی معنادار برقرار کنید.” همه فکر می‌کردند مردم از تلفن‌هایی مانند تلگراف برای ارسال سفارش‌های موجودی یا فهرست خواربار استفاده می‌کنند.
محققان آن مکالمات تلفنی اولیه را ضبط و رونویسی کردند و این نگرانی ها درست بود. اگر به آن رونوشت‌های اولیه نگاه کنید، می‌بینید که مردم به روش‌های بسیار سردی با یکدیگر صحبت می‌کنند. آنها نمی دانستند چگونه با تلفن به روش های معنی دار صحبت کنند. تا چندین سال بعد، حالا ما ساعت ها با تلفن صحبت می کنیم. این گفتگوها می توانند مهم ترین عوامل در زندگی ما باشند. ما پیشرفت کرده ایم زیرا قوانین ارتباط تلفنی را یاد گرفته ایم.
هنگام صحبت با تلفن، بدون اینکه متوجه باشید، کمی بیشتر روی کلمات خود تأکید می کنید. شما تمایل دارید که جهت عاطفی بیشتری را در لحن صدایی که استفاده می کنید قرار دهید زیرا می دانید که طرف مقابل شما را نمی بیند. شما می دانید چگونه احساسات خود را از طریق صدای خود منتقل کنید. ما آگاهانه این کار را انجام نمی دهیم؛ به طور خودکار اتفاق می افتد.
ما یاد گرفته ایم که چگونه از کانال های مختلف استفاده کنیم. ما بیش از 100 سال است که از تلفن استفاده می‌کنیم، اما حدود 25 سال است که از طریق اینترنت صحبت می‌کنیم، و برای چیزی مانند Slack، برای برخی فقط پنج سال یا بیشتر می‌گذرد.
با ظهور اشکال جدید ارتباط، آنها به قوانین، عادات و شیوه های کمی متفاوت نیاز دارند. مردم معمولاً این اشتباه را مرتکب می شوند که تصور می کنند قوانین از کانالی به کانال دیگر یکسان هستند. از طعنه به عنوان مثال استفاده کنید: اگر من با شما صحبت می کنم و چیزی طعنه آمیز می گویم، به دلیل لحن صدای من آن را متوجه خواهید شد. برعکس، اگر من چیزی طعنه آمیز بنویسم، ممکن است آن را در ایمیلی که برایتان فرستادم، نگیرید. در عوض شما آن را جدی می گیرید و ناراحت می شوید.
مهم ترین چیزی که در مورد جلسات مجازی، ایمیل ها یا متن ها باید به خاطر بسپارید این است که قبل از زدن «ارسال»، پیام را در نظر بگیرید. اشکال مختلف ارتباط قوانین متفاوتی دارند. ما قوانین را می دانیم، اما در مشغله های زندگی اغلب آنها را نادیده می گیریم، زیرا خیلی سریع در حال حرکت هستیم. اگر لحظه ای به خود یادآوری کنیم که از چه نوع کانال ارتباطی و قوانین آن استفاده می کنیم، ارتباط بسیار بهتری برقرار خواهیم کرد.
ارتباط از طریق کانال های مجازی چقدر متفاوت است؟
تحقیقات به ما آموخته است که برقراری ارتباط از طریق کانال‌های مجازی به همان اندازه آسان است که ارتباط چهره به چهره در صورتی که همه شرکت‌کنندگان با هم سازگار باشند. به عنوان مثال، یک کنفرانس ویدیویی را در نظر بگیرید—اگر در طول جلسه احساس بیگانگی کنم، ممکن است دستانم را روی هم بگذارم و به کناری نگاه کنم. ممکن است متوجه این واقعیت نباشید که من ناراحت هستم. همیشه مشخص نیست که من شرکت نمی‌کنم، و نشانه‌های غیرکلامی به‌راحتی مورد توجه قرار نمی‌گیرند. من باید صحبت کنم و به شما بگویم که چه احساسی دارم و به چه فکر می کنم.
وقتی صحبت از مکالمات تلفنی به میان می آید، این کار را به طور خودکار انجام می دهیم، زیرا می دانیم که فرد نمی تواند ما را ببیند. بنابراین، ما لحن خود و آنچه را که می گوییم تغییر می دهیم. برعکس، ما می‌توانیم همدیگر را در یک کنفرانس ویدیویی ببینیم، اما نمی‌توانیم همدیگر را کاملاً ببینیم. ما باید این واقعیت را بپذیریم و در نظر بگیریم که آن رسانه به چه چیزی نیاز دارد. اگر قوانین را در نظر داشته باشید، می توانید در هر کانالی گفتگوهای غنی داشته باشید.
چگونه می توانیم مکالمات هویت اجتماعی را در یک جهان و محل کار قطبی شده هدایت کنیم؟
ما اغلب با مکالمات هویت اجتماعی مواجه می شویم بدون اینکه متوجه باشیم که در حال وقوع است. در کتاب درباره دکتر بهفر اهدایی، جراح در شهر نیویورک و متخصص در برداشتن تومورهای سرطانی، عمدتاً از پروستات، نوشتم.
او با بیمارانی که سرطان داشتند با مشکل مواجه شد. او به آنها می گفت: «بهترین کار این است که هیچ کاری انجام ندهید. این یک سرطان با رشد کند است.» او به آنها توصیه می کرد که هر شش ماه یکبار سرطان را تحت نظر داشته باشد و هر دو سال یکبار بیوپسی انجام دهد. جراحی لازم نخواهد بود دکتر اهدایی فکر می‌کرد که این صحبت‌ها یکی از ساده‌ترین صحبت‌هایی است که او در زندگی‌اش انجام می‌دهد و مردم از شنیدن این که لازم نیست زیر چاقو بروند بسیار خوشحال می‌شوند.
در عوض، او بارها و بارها همین وضعیت را تجربه کرد: بیماران به خانه می‌رفتند و روز بعد برمی‌گشتند و تقاضای جراحی می‌کردند. دکتر اهدایی شوکه شد. او نمی دانست که چرا بیماران برای مشاوره به او مراجعه می کنند و سپس توصیه او را نادیده می گیرند.
او معضل خود را با کارشناسان ارتباطات در مدرسه بازرگانی هاروارد در میان گذاشت و پرسید: “من چه کار اشتباهی انجام می دهم؟” آنها پاسخ دادند: “شما فرض می کنید که طرف مقابل از گفتگو چه می خواهد.” دکتر اهدایی از بیمار نپرسید که کی هستند و به چه چیزی نیاز دارند. متخصصان به او پیشنهاد کردند که از بیماران بپرسد که این تشخیص‌ها چه می‌کنند و در عوض برایشان چه معنایی دارد.
چند هفته بعد، یک بیمار 62 ساله وارد شد و دکتر اهدایی آن سوالات توصیه شده را پرسید. مرد شروع به بحث کرد که چگونه پدرش در جوانی مرد و چه بلایی سر خانواده اش آورد. بیمار نمی‌خواست همسر و فرزندانش را در چنین تجربه‌ای قرار دهد. بیمار نگران این بود که چگونه می تواند اضطراب خانواده اش را مدیریت کند. دکتر انتظار داشت که مرد سؤالاتی در مورد اقدامات پزشکی یا درد بپرسد. در عوض، او در مورد اهمیت مراقبت از خانواده اش صحبت کرد. او نقش اصلی خود را مراقبت از دیگران می‌داند، زیرا به خاطر اتفاقی که در جوانی برایش رخ داد، زمانی که پدرش نمی‌توانست از او مراقبت کند.
هنگامی که دکتر اهدایی این را می دانست، می تواند آن نوع مکالمه را مطابقت دهد و به بیمار کمک کند تا این نگرانی ها را کاهش دهد. او داستانی از دوران جوانی خود به اشتراک گذاشت که به او کمک کرد با بیمار ارتباط برقرار کند. در آن مرحله، هنگامی که آنها با یکدیگر مطابقت داشتند، دکتر می توانست یک بحث عملی را مطرح کند. او می‌توانست شروع به بحث در مورد گزینه‌های پزشکی کند و بیمار مایل به گوش دادن بود. در عرض پنج دقیقه، مرد با توصیه پزشک مبنی بر عدم انجام عمل جراحی موافقت کرد و از این بابت احساس خوبی داشت.
اساساً، وقتی هویت‌های غیرمنتظره در طول مکالمه ظاهر می‌شوند، ما فضایی ایجاد نکرده‌ایم که اجازه دهیم آن هویت خودش را نشان دهد. ما نمی‌دانیم طرف مقابل از مکالمه چه می‌خواهد، اما ساده‌ترین راه برای فهمیدن آن این است که سؤالات کلی بپرسیم: “نظر شما از این چیست؟” یا “چرا این برای شما مهم است؟” در ازای آن، ما اغلب می‌توانیم به اشتراک بگذاریم که چه کسی هستیم و طرف مقابل آماده شنیدن است.
هنگام نوشتن این کتاب چه چیزی شما را بیشتر شگفت زده کرد؟
چیزی که بیش از همه مرا شگفت زده کرد این است که هر کسی می تواند یک ابر ارتباطی شود. این فقط مجموعه ای از مهارت هاست. قبل از نوشتن این کتاب، فکر می‌کردم ابرارتباط‌کنندگان بسیار کاریزماتیک، برون‌گرا یا افرادی هستند که در دبیرستان محبوب بودند.
معلوم می شود که کاملا برعکس است. برخی از ابرارتباط‌کنندگان در آن دسته‌بندی‌ها قرار می‌گیرند، اما بسیاری از ابرارتباط‌کنندگان در دبیرستان دوستانی نداشتند و به همین دلیل است که به نحوه برقراری ارتباط با افراد دیگر توجه کردند. همچنین کسانی هستند که پدر و مادرشان در جوانی طلاق گرفته اند و همین باعث شده است که صلح جو شوند. آن تجربه به آنها آموخت که چگونه در مورد نحوه ارتباط افراد فکر کنند.
در کتاب درباره جیم لاولر، افسر سیا می نویسم. شغل او جذب جاسوسان در خارج از کشور است و تا زمانی که یاد نگرفت چگونه با مردم ارتباط برقرار کند، معتبر باشد و گوش کند، نتوانست در این کار برتری یابد. جیم لاولر در نهایت به یک مربی تبدیل شد که به استخدام‌کنندگان دیگر آموزش می‌داد. من با کسی که او آموزش داده صحبت کردم. شاگردش گفت: “من واقعاً در کنار آمدن با دیگران بد بودم تا اینکه جیم توضیح داد که ارتباط فقط یک مهارت و ابزار ساده ای است که هر کسی می تواند از آن استفاده کند.”
ما می‌توانیم با «حلقه‌گیری برای درک» ثابت کنیم که گوش می‌دهیم. اینجا جایی است که ما یک سوال می‌پرسیم و آن را تکرار می‌کنیم تا آن را به زبان خود بشنویم و سپس می‌پرسیم که آیا آن را درست فهمیده‌ایم. ما می‌توانیم نوع مکالمه را با جستجوی سیگنال‌های کوچک در مورد اینکه آیا فردی در ذهنیت عملی، عاطفی یا اجتماعی است، تشخیص دهیم. هر کسی می تواند این کار را یاد بگیرد. مغز ما برای آن طراحی شده است. و هنگامی که این کار را انجام می دهیم، تبدیل به یک ابر ارتباطی می شویم.
درباره نویسنده (نویسندگان)
چارلز داهیگ نویسنده مجله نیویورکر است. لوسیا راهیلی مدیر تحریریه جهانی و معاون ناشر انتشارات جهانی مک کینزی است و در دفتر نیویورک مستقر است.نظرات و گزینه‌های بیان‌شده توسط مصاحبه‌شوندگان متعلق به خودشان است و نظرات، خط‌مشی‌ها یا مواضع مک‌کینزی و شرکت را نشان نمی‌دهند یا منعکس‌کننده آن نیستند یا تأیید آن را دارند.
