اندازه گیری های جدید نشان می دهد که شکل کهکشان راه شیری تجدید نظر می شود

گزارش 1 مه 2023 توسط باب یرکا،

انتشار HI به عنوان تابعی از سرعت شعاعی LSR و طول جغرافیایی کهکشانی. نقاط رنگی میزرهای HMSFR با اندازه گیری اختلاف منظر هستند: بازوی نورما (نارنجی)، بازوی کمان (فیروزه ای)، بازوی کارینا (سبز)، بازوی محلی (آبی)، بازوی پرسئوس (سرخابی)، و بازوی بیرونی (قرمز). نقاط سفید نشان دهنده منابعی است که تخصیص بازو برای آنها نامشخص است. انتشار HI از نظرسنجی HI4PI (Hi4PI Collaboration et al. 2016) است. شکل فرعی یک نمای بزرگنمایی شده از کادر قرمز را نشان می دهد که در آن میزرها به ترتیب با R19 به بازوی Norma (صلیب های نارنجی) و Scutum Arm (مثلث های نارنجی) اختصاص داده می شوند، در حالی که در اینجا به بازوی یکسانی اختصاص داده شده اند. یعنی بازوی نورما. اعتبار: مجله Astrophysical (2023). DOI:

تیمی از دانشمندان فضایی با آکادمی علوم چین، هم در رصدخانه کوه بنفش و هم در رصدخانه ملی نجوم، دریافتند که دیدگاه سنتی کهکشان راه شیری به عنوان چهار بازو درست نیست. این گروه در مقاله خود که در مجله Astrophysical منتشر شده است، تجزیه و تحلیل خود را از منابع متعدد داده در تلاش برای به دست آوردن شکل واقعی کهکشان راه شیری توصیف می کند.

برای سال‌های متمادی، دانشمندان فضایی کهکشان راه شیری را به شکل مارپیچی با یک برآمدگی مرکزی و چهار بازوی مارپیچی اصلی – با چندین بازوی انشعابی کوچک‌تر دیگر تصور می‌کردند. طی چند سال گذشته، فناوری تلسکوپ بهبود یافته است و همراه با آن، درک این موضوع که اکثریت قریب به اتفاق کهکشان‌ها فقط با یکی از سه شکل اصلی مطابقت دارند: مارپیچی، نامنظم و بیضوی. همچنین، بیشتر آنها دو بازوی اصلی دارند که مارپیچ ها به بازوهای کوچکتر تقسیم می شوند.

اعتقاد بر این است که چنین شکافی به دلیل برخورد با کهکشان ها یا خوشه های دیگر رخ داده است. چنین مشاهداتی نشان می دهد که اگر کهکشان راه شیری یک کهکشان مارپیچی با چهار بازو باشد، فوق العاده نادر خواهد بود. و اگر چنین بود، باید برخی از ویژگی های منحصر به فرد وجود داشت که منجر به چنین شکل منحصر به فردی می شد. محققان با این تلاش جدید نشان می دهند که به احتمال زیاد ما از ابتدا شکل را اشتباه گرفته ایم. آنها بر این باورند که کهکشان راه شیری مانند اکثر کهکشان های دیگر فقط دو بازوی اصلی دارد.

تیم تحقیقاتی با تجزیه و تحلیل داده های نسل جدیدی از ابزارهای فضایی به این نتیجه رسیدند که همگی دارای فناوری هستند که امکان اندازه گیری فاصله ستارگان از ما را فراهم می کند. این تیم خاطرنشان کرد که یکی از این ابزارها دارای تداخل سنجی خط پایه طولانی است که می تواند فاصله ستاره هایی را که امواج مایکروویو ساطع می کنند بسیار دقیق اندازه گیری کند. آنها از آن برای اندازه گیری 200 ستاره از این دست استفاده کردند که برای شروع ساختن نقشه راه شیری استفاده کردند.

این تیم همچنین از داده‌های رصدخانه فضایی گایا استفاده کرد که برای نقشه‌برداری از موقعیت ستارگان در ارتباط با زمین و یکدیگر استفاده می‌شود. آنها توجه خود را بر روی ستارگان O-B متمرکز کردند که به نظر می رسد مفید هستند زیرا آنها پس از شکل گیری حرکت زیادی نمی کنند. آنها اطلاعات 24000 مورد را جمع آوری کردند و آنها را به نقشه ای که در حال ساخت بودند اضافه کردند. آن‌ها همچنین داده‌هایی را برای نزدیک به هزار ستاره خوشه‌ای باز اضافه کردند، همچنین به لطف گایا.

تیم سپس آرایش ستارگان را به یک مارپیچ تطبیق داد و با انجام این کار متوجه شد که محتمل ترین شکل راه شیری یک مارپیچ میله ای با دو بازوی اصلی است که از میله به سمت بیرون کشیده می شوند. سایر بازوهای کوتاهتر دورتر و نامنظمتر هستند و به ساختار اصلی متصل نیستند.