برخی از سالمندانی که در دوران عمرم با آنها برخورد کرده ام همیشه راجع به همه چیز با دید مثبت و ارزش آفرین اظهار نظر می کرده اند و در رابطه با خودشان و دیگر سالمندان منبع خلق ارزش در همه موارد مرتبط با خودشان و دیگران بوده اند . اما بسیاری از آنان که اکثریت را تشکیل می داده اند برعکس بوده اند . همیشه از خود پرسیده ام آیا انسان در سالمندی باید گوشه نشین و دور از جریان زندگی سازنده باشد ؟
در جایی می خواندم که بر اساس تحقیقات جدید بیمارستان جانز هاپکینز ، عدم تحرک پس از 65 سالگی خطر حملات قلبی، نارسایی قلبی و سکته را افزایش می دهد. اما بنظر من عدم تحرک از نداشتن ایده و امید حاصل می شود و بدنبال آن خطرات افزایش می یابند .
بازهم در زندگی خودم تجربه ای داشته ام که این امر را تایید می کند . وقتی پدرم پس از سی سال خدمت رانندگی در شرکت نفت باز نشسته شد چند ماهی با رفت و آمد ها با دوستان سرگرم بود ولی کم کم خسته و بیمار شد . برادر بزرگم که آن موقع تازه فارغ التحصیل بود با مشاهده این وضعیت کمک کرد تا یک کامیون آب پاش بخرد و در اتوبان تهران قم مشغول کار شود . او هم با علاقه پذیرفت و رفت و حتی بسیاری شبها را در کارگاه می ماند .
اکنون جامعه ما تعداد بسیار زیادی فارغ التحصیلان فرهیخته دانشگاههای خوب را دارد که به کارهای متفرقه و نامناسب با توانایی های ذهنی و علمی خود اشتغال دارند . بهره گیری از این ثروت عظیم یکی از رسالتهای دولت است ولی ما شاهد هیچ برنامه و طرحی در این زمینه نیستیم . برخی از موسسات بخش خصوصی از آنها استفاده می کنند ولی متاسفانه قانون تامین اجتماعی سدی بر این موضوع ایجاد کرده است که با بکارگیری آنها حقوق بازنشستگی شان قطع می شود . البته روش مشاوره در این راستا پیش بینی شده است اما درآمد کافی ایجاد نمی نماید .
بنظر می رسد این یک ناسپاسی مدیریت کلان کشور است و برای رفع آن راهکاری نوآورانه نیاز است .
علی اکبر سعیدی کیا
