23 ژوئن 2022 – توسط موسسه سالک
سیگنال هورمون گلوکوکورتیکوئید در سلول های T تنظیمی باعث فعال شدن سلول های بنیادی فولیکول مو و رشد موهای جدید می شود. سمت چپ: پس از ریزش مو، سلول های پوست (آبی) موش معمولی می توانند سلول های بنیادی فولیکول مو (قرمز) را فعال کنند. سلول‌های موش بدون گیرنده گلوکوکورتیکوئید در سلول‌های T تنظیمی نمی‌توانند سلول‌های بنیادی فولیکول مو را فعال کنند. اعتبار: موسسه سالک
دانشمندان Salk یک هدف مولکولی غیرمنتظره از یک درمان رایج برای آلوپسی را کشف کرده اند، وضعیتی که در آن سیستم ایمنی فرد به فولیکول های موی خود حمله می کند و باعث ریزش مو می شود. این یافته‌ها که در 23 ژوئن 2022 در Nature Immunology منتشر شد، نحوه تعامل سلول‌های ایمنی به نام سلول‌های T تنظیم‌کننده با سلول‌های پوست را با استفاده از یک هورمون به‌عنوان پیام‌رسان برای تولید فولیکول‌های موی جدید و رشد مو توصیف می‌کنند.
یئ ژنگ، استادیار مرکز ایمونوبیولوژی و پاتوژنز میکروبی سالک، می‌گوید: «برای طولانی‌ترین زمان، سلول‌های T تنظیمی برای کاهش واکنش‌های بیش از حد ایمنی در بیماری‌های خودایمنی مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. اکنون سیگنال هورمونی بالادست و فاکتور رشد پایین‌دستی را شناسایی کرده‌ایم که در واقع رشد و بازسازی مو را کاملاً جدا از سرکوب پاسخ ایمنی است.
دانشمندان با مطالعه ریزش مو شروع نکردند. آنها علاقه مند به تحقیق در مورد نقش سلول های T تنظیمی و هورمون های گلوکوکورتیکوئیدی در بیماری های خود ایمنی بودند. (هورمون های گلوکوکورتیکوئید، هورمون های استروئیدی مشتق از کلسترول هستند که توسط غده فوق کلیوی و سایر بافت ها تولید می شوند.) آنها ابتدا چگونگی عملکرد این اجزای ایمنی در مولتیپل اسکلروزیس، بیماری کرون و آسم را بررسی کردند.
آنها دریافتند که گلوکوکورتیکوئیدها و سلول های T تنظیمی با هم عمل نمی کنند تا نقش مهمی در هیچ یک از این شرایط ایفا کنند. بنابراین، آنها فکر کردند که شانس بیشتری برای بررسی محیط‌هایی خواهند داشت که سلول‌های T تنظیمی سطوح بالایی از گیرنده‌های گلوکوکورتیکوئیدی (که به هورمون‌های گلوکوکورتیکوئیدی پاسخ می‌دهند)، مانند بافت پوست را بیان می‌کنند. دانشمندان ریزش مو را در موش‌های طبیعی و موش‌هایی که فاقد گیرنده‌های گلوکوکورتیکوئیدی در سلول‌های T تنظیمی بودند، القا کردند.
ژی لیو، نویسنده اول، یکی از همکاران فوق دکترا در آزمایشگاه ژنگ می گوید: «پس از دو هفته، تفاوت قابل توجهی بین موش ها مشاهده کردیم – موش های معمولی موهایشان دوباره رشد کردند، اما موش هایی که گیرنده های گلوکوکورتیکوئیدی نداشتند به سختی می توانستند. این بسیار چشمگیر بود و مسیر درست را برای حرکت رو به جلو به ما نشان داد.»
یافته‌ها نشان می‌دهد که باید نوعی ارتباط بین سلول‌های T تنظیم‌کننده و سلول‌های بنیادی فولیکول مو وجود داشته باشد تا امکان بازسازی مو فراهم شود.
سپس دانشمندان با استفاده از تکنیک‌های مختلف برای نظارت بر ارتباطات چند سلولی، چگونگی رفتار سلول‌های T تنظیم‌کننده و گیرنده‌های گلوکوکورتیکوئیدی در نمونه‌های بافت پوست را بررسی کردند. آنها دریافتند که گلوکوکورتیکوئیدها به سلول های T تنظیم کننده دستور می دهند تا سلول های بنیادی فولیکول مو را فعال کنند که منجر به رشد مو می شود. این ارتباط متقابل بین سلول‌های T و سلول‌های بنیادی به مکانیزمی بستگی دارد که در آن گیرنده‌های گلوکوکورتیکوئید تولید پروتئین TGF-beta3 را که همه در داخل سلول‌های T تنظیمی هستند، القا می‌کنند. سپس TGF-beta3 سلول های بنیادی فولیکول مو را فعال می کند تا به فولیکول های موی جدید تمایز یابد و رشد مو را تقویت کند. تجزیه و تحلیل اضافی تأیید کرد که این مسیر کاملاً مستقل از توانایی سلول های T تنظیمی برای حفظ تعادل ایمنی است.
با این حال، سلول های T تنظیمی به طور معمول مانند آنچه در اینجا انجام دادند، TGF-beta3 تولید نمی کنند. هنگامی که دانشمندان پایگاه‌های داده را اسکن کردند، دریافتند که این پدیده در بافت عضلانی و قلب آسیب دیده رخ می‌دهد، شبیه به این که حذف مو آسیب بافت پوست را در این مطالعه شبیه‌سازی کرد.
ژنگ می گوید: “در موارد حاد آلوپسی، سلول های ایمنی به بافت پوست حمله می کنند و باعث ریزش مو می شوند. درمان معمول استفاده از گلوکوکورتیکوئیدها برای مهار واکنش ایمنی در پوست است، بنابراین آنها به فولیکول های مو حمله نمی کنند.” استفاده از گلوکوکورتیکوئیدها دارای مزیت مضاعف در تحریک سلول های T تنظیم کننده در پوست برای تولید TGF-beta3 است که باعث تحریک فعال شدن سلول های بنیادی فولیکول مو می شود.
این مطالعه نشان داد که سلول‌های T تنظیم‌کننده و هورمون‌های گلوکوکورتیکوئیدی نه تنها سرکوب‌کننده‌های سیستم ایمنی هستند، بلکه یک عملکرد بازسازی نیز دارند. در مرحله بعد، دانشمندان به مدل‌های آسیب دیگر نگاه می‌کنند و سلول‌های T تنظیم‌کننده را از بافت‌های آسیب دیده جدا می‌کنند تا سطوح افزایش یافته TGF-beta3 و سایر عوامل رشد را بررسی کنند.
