04 آگوست 2021
نویسنده: Shalini Unnikrishnan ، Elfrun von Koeller ، Markus Mutz ، Henry Fovargue و Keong Yong
به مدت یک دهه یا بیشتر است که، صنایع غذایی روی ردیابی غذا از مبدا آن در مزرعه یا دریا تا خرید نهایی آن به عنوان محصول عرضه شده به مشتری خود کار می‌کنند. این تلاش‌های ردیابی در حال افزایش است. در شش سال گذشته، انگلستان و فرانسه قوانینی را تصویب کرده‌اند که شرکت‌ها را مسئول نقض حقوق بشر در زنجیره‌های تأمین آن‌ها می‌داند. قوانین فرانسه همچنین سوءاستفاده از محیط زیست را تحت پوشش قرار می‌دهد، مانند قانون جدیدی در آلمان که از سال 2023 اجرایی می‌شود.
مقررات پیشنهادی سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) از شرکت کنندگان در فرایندهای زنجیره ارزش غذایی می‌خواهد که پرونده‌های الکترونیکی قابل مرتب‌سازی را در صورت درخواست در طول 24 ساعت در دوره همه‌گیری کووید ۱۹ ناشی از غذا یا تحقیقات فراخوانی در دسترس قرار دهند. این مقررات برای دسته‌هایی اعمال می‌شود که برآورد ما، 20 تا 30 درصد مواد غذایی مصرف شده در ایالات متحده را شامل می‌شود. برآوردهای اولیه نشان می‌دهد که این مقررات میتواند بیش از 20000 مزرعه، بیش از 10.000 تولید کننده، نزدیک به 20000 توزیع کننده و بیش از 350.000 موسسه خرده فروشی و رستوران را تحت تأثیر قرار دهد. این گسترده‌ترین تغییر پیشنهادی در تنظیم مقررات مواد غذایی است که طی چند دهه اخیر پدیدار شده است.
جنبش جهانی برای مسئولیت پذیری شرکت‌های مواد غذایی در مورد منشاء کالاهایی که آن‌ها رشد داده، فراوری نموده و یا توزیع و می‌فروشند فرصتی را ایجاد می‌کند تا راه حلی سودمند برای سیستم‌های غذایی و امنیت ارائه دهد. فعالان این صنعت می‌توانند با ایجاد یک دیدگاه تمام عیار و نزدیک به زمان واقعی از زنجیره تأمین خود، انعطاف‌پذیرتر شوند، که در بحبوحه همه گیری کووید -19 یک قابلیت حیاتی است. آن‌ها همچنین می‌توانند سلامت عمومی را بهبود بخشیده و ضایعات غذایی را کاهش دهند. یک سوم مواد غذایی تولید شده در جهان سالانه یا 1.6 میلیارد تن به هدر می‌رود. در دستیابی به اهداف به روز شده در زمینه سلامت و پایداری، شرکت‌ها می‌توانند با فروش محصولات غذایی مورد اعتماد مصرف کنندگان، شهرت و وفاداری مشتریان خود را تقویت کنند.
از سوی دیگر، عدم عملکرد موثر میتواند برای صنعتی که با حاشیه‌های سود پایین فعالیت می‌کند، ویرانگر باشد. در صورت مدیریت ضعیف، الزامات ردیابی میتواند 700 میلیارد دلار هزینه در سطح جهانی به زنجیره‌های تأمین مواد غذایی اضافه کند. این خطر به احتمال زیاد بیشتر متوجه کسانی که کمترین درامد را دارند، مانند تولیدکنندگان کوچک، مصرف کنندگان کم درآمد و کل جامعه است.
صنایع غذایی باید گرد هم بیایند تا بر روی این برنامه‌ها کار کنند. این ابتکار میتواند توسط چند شرکت بزرگ، توسط ائتلاف گسترده‌ای از شرکت کنندگان در صنعت یا حتی توسط گروه‌های مختلف تا زمانی که سیستم‌های آن‌ها با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند، هدایت شود. بر اساس همه این رویکردها، صنعت باید با تنظیم کننده‌های غذا برای وضع مقرراتی که خطرات را کاهش می‌دهد و ارزش را برای همه شرکت کنندگان در سراسر زنجیره افزایش می‌دهد، تدوین کند.
مفاد آیین نامه جدید FDA دو سال پس از انتشار در شکل نهایی خود – یا در اواخر امسال یا در سال 2022 – اجرا می‌شود، بنابراین صنعت هنوز فرصت دارد تا نقش سازنده‌ای در ایالات متحده و سایر کشورها ایفا کند. به احتمال زیاد از آن پیروی خواهد کرد.
آن‌چه با قابلیت ردیابی در خطر است
فعالان در صنعت که آماده تغییر زنجیره تأمین خود هستند، می‌توانند در نتیجه مقررات پیشنهادی FDA، ارزش افزوده و مزایای اجتماعی بهبود یافته را مشاهده کنند. (به نمودار مراجعه کنید.) این مقررات میتواند پیشرفت‌هایی را در چندین زمینه تشویق کند:
- شفافیت بیشتر موجودی و برنامه ریزی عرضه و تقاضا
- پیشرفت سریع‌تر در جهت اهداف اقلیمی و پایداری مانند انتشار کمتر کربن و کاهش ضایعات مواد غذایی
- تنوع بیشتر تأمین کنندگان و شیوه‌های کار عادلانه‌تر در زنجیره‌های تأمین
- توانایی مصرف کنندگان و نیروهای بازار برای هدایت زنجیره تامین به سمت افزایش پایداری محیطی و اجتماعی
از سوی دیگر، اگر صنعت نتواند به طور استراتژیک به آن پاسخ دهد، مقررات پیشنهادی میتواند پرهزینه باشد. چندین مشکل احتمالی ممکن است ایجاد شود:
- شرکت‌های کالاهای مصرفی سریع (FMCG)، توزیع کنندگان و خرده فروشان می‌توانند راه حل‌های محرک و ناکارآمد خود را پیش ببرند.
- تولیدکنندگان کوچکتر، که تمایل بیشتری به اعمال پایدار دارند، ممکن است نتوانند تغییرات را به طور موثر اعمال کنند، که به طور بالقوه منجر به تمرکز بیشتر در پایه تامین کنندگان، تنوع کمتر در محصولات و افزایش قیمت می‌شود.
- در صورت اجرایی‌شدن مقررات، در دسترس بودن محصول و ثبات قیمت ممکن است اختلال ایجاد کند.
- شرکت کنندگان در صنعت ممکن است با خطرات سیستمیک بیشتری در ارتباط با داده‌ها، حریم خصوصی و سازگاری در سیستم‌های مختلف ردیابی روبرو شوند.
قابلیت ردیابی صحیح
سالانه حدود 48 میلیون نفر در ایالات متحده بیمار می‌شوند، بیش از 100000 نفر در بیمارستان بستری می‌شوند و حدود 3000 نفر نیز بر اثر بیماری‌های ناشی از غذا جان خود را از دست می‌دهند. مقررات پیشنهادی FDA طیف وسیعی از مواد غذایی که منجر به شیوع بیماری شده است را شامل می‌شود، از جمله میوه‌ها، سبزیجات، پنیرهای نرم، کره بادام زمینی و دیگر کره‌های تنقلاتی، اکثر ماهی‌ها و غذاهای دریایی و تخم مرغ‌هایی که در پوسته آن‌ها فروخته می‌شود.
این مقررات مجموعه جدیدی از پروتکل‌ها و مسئولیت‌های ثبت پرونده را برای اطمینان از شناسایی سریع غذای آلوده احتمالی تحمیل می‌کند. «اولین گیرنده» – نهادی غیر از مزرعه‌ای که مالکیت اولیه یک ماده غذایی را در اختیار دارد – باید داده‌های مهم مربوط به آن مورد را جمع آوری و ارسال کند. در انتهای دیگر زنجیره تامین، برای مثال، یک بقال معمولی مسئول دانستن منشاء هر یک از هزاران محصول مختلف است. (صنعت داروسازی تحت یک قانون ردیابی مشابه عمل می‌کند.)
FDA در حال حاضر فقط از شرکت کنندگان می‌خواهد که منبع فوری یک محصول غذایی و محل ارسال آن را بدانند. بسیاری از این سوابق «یکبار، یک طرفه» در صفحات گسترده و کاغذ ذخیره می‌شوند. شناسایی مسیر کامل شیوع بیماری‌های منتقله از غذا میتواند هفته‌ها طول بکشد.
FDA چه نوع قابلیت ردیابی را قادر می‌سازد تا سریع‌تر اقدام به شناسایی منابع شیوع بیماری کرده و از ایجاد اختلال در فروش اسفناج یا کاهوی رومی جلوگیری کند؟ یک رویکرد این است که یک خرده فروش، توزیع کننده و شرکت FMCG یا گروه کوچکی از آن‌ها راه حلی را برای سایر شرکت کنندگان در صنعت پیشنهاد دهند. از جنبه مثبت، این شرکت‌های چند ملیتی از سرمایه و تخصص لازم برای ایجاد یک سیستم قابل اجرا برخوردارند. اما از دید منفی، رویکرد حاصله احتمالاً به نفع مدل‌های تجاری خود شرکت‌هاست، دارای ضعف‌های معمول برای راه حل‌های یکپارچه است و میتواند تولیدکنندگان کوچکتر را حذف کند.
از طرف دیگر، ائتلاف گسترده‌ای از شرکت کنندگان در صنعت می‌توانند با یک سازمان تنظیم کننده استانداردها، مانند GS1 مروج استانداردهای بارکد FMI انجمن تجارت صنایع غذایی و یا یک شخص بی‌طرف دیگر، برای ایجاد یک شرکت عادلانه‌تر و گسترده‌تر همکاری کنند. راه حل مبتنی بر دستیابی به یک زنجیره تأمین پایدار باید از اهداف تجاری هر برنامه تا به پایان باشد.
فناوری میتواند کمک کند
هر دو رویکرد می‌توانند به دفتر کل توزیع شده یا فناوری بلاک چین متکی باشند. برای مثال، Walmart و IBM برای ایجاد یک دفتر کل توزیع شده که میتواند اقلام غذایی را در حین حرکت در زنجیره تأمین ردیابی کند، همکاری کرده‌اند. این پلتفرم میتواند زمان ردیابی را از روز به ثانیه کاهش دهد.
صندوق جهانی حیات وحش با BCG Digital Ventures و سرمایه گذاران سرمایه اجتماعی همکاری کرده است تا OpenSC را ایجاد کند، شرکتی که به مشاغل و مصرف کنندگان اجازه می‌دهد ادعاهای خاص در مورد پایداری و تولید اخلاقی یک محصول را بررسی کنند. پلتفرم OpenSC از فناوری‌های مختلف – از جمله سنسورهای اینترنت اشیا، یادگیری ماشینی و بلاک چین – برای تأیید این ادعاها استفاده می‌کند. سپس حرکت یک ماده غذایی را از طریق زنجیره تأمین آن دنبال می‌کند و این سابقه را با مشاغل و مصرف کنندگان به اشتراک می‌گذارد.
Austral Fisheries ، بخشی از Maruha Nichiro ، یکی از بزرگترین گروه‌های ماهیگیری جهان، یکی از اولین شرکت‌هایی بود که به پلتفرم OpenSC پیوست. خدمه ماهیگیری که در آب‌های زیر قطب جنوب قایقرانی می‌کنند، هر ماهی گرفتار پاتاگونیا را که در ایالات متحده به عنوان باس دریایی شیلی معروف است برچسب گذاری می‌کنند. الگوریتم‌های یادگیری ماشین OpenSC سپس به طور خودکار برچسب گذاری اطلاعات، موقعیت جغرافیایی کشتی و سایر منابع داده مربوطه را تجزیه و تحلیل می‌کند تا بررسی شود که ماهیگیری فقط در مکان‌هایی که پایدار است انجام شده است. پس از بازگشت قایق به ساحل، یک کد QR جایگزین برچسب روی بسته بندی ماهی‌های فرآوری شده می‌شود. این ترتیب به توزیع کنندگان و حتی یک شام در یک رستوران یا خریدار در یک فروشگاه اجازه می‌دهد تا سفر ماهی را از زمان صید تا خرید بررسی کنند. تا 15 درصد از صید ماهیان جهانی پاتاگونیا در حال بررسی و ردیابی از طریق پلتفرم OpenSC است.
ائتلافی از اراده
فن آوری‌های به اشتراک گذاری داده‌ها مانند بلاک چین یک ابزار مفید ارائه می‌دهد اما راه حل نهایی برای چالش قابلیت ردیابی نیست. اثربخشی هر راه حل به تمایل بازیگران صنعت برای مشارکت در آن بستگی دارد. علیرغم وجود مزارع بزرگ، توزیع کنندگان بزرگ و خرده فروشان، صنایع غذایی همچنان پراکنده هستند. بسیاری از محصولات قبل از رسیدن به مقصد نهایی خود از چندین واسطه عبور می‌کنند. اگر یک یا چند تن از بزرگترین تولیدکنندگان، توزیع کنندگان و خرده فروشان رهبری را بر عهده بگیرند، برای دستیابی به زنجیره تأمین متنوع، باز هم باید بازیگران کوچکتر را در نظر بگیرند.
با نزدیک شدن مقررات پیشنهادی FDA به واقعیت، شرکت کنندگان در صنایع غذایی باید اطمینان حاصل کنند که چندین اصل پاسخ آن‌ها را می‌دهد:
- مشارکت. شرکت کنندگان در صنعت باید تلاش کنند تا گروه گسترده‌ای از شرکت کنندگان در صنعت را تشویق به همکاری کنند.
- قابلیت دیجیتال قابلیت ردیابی در محصولات غذایی و کشاورزی یک فرصت مهم برای دور شدن از سیستم‌های قدیمی ناکارآمد و مبتنی بر کاغذ است.
- انعطاف پذیری و قابلیت همکاری. به نظر می‌رسد که یک راه حل مناسب، بسیار سفت و سخت باشد تا تنوع شرکت کنندگان در صنعت و پیچیدگی زنجیره‌های تأمین را در خود جای دهد.
- برای تصحیح وضعیت آینده بدون شک مقررات پیشنهادی طی ماه‌های آینده به تکامل خود ادامه می‌دهد. و در صورت تصویب نهایی، قاعده نهایی به احتمال زیاد نیاز به اصلاح بیشتری در پاسخ به تجربه دنیای واقعی دارد. علاوه بر این، سایر کشورها احتمالاً نسخه‌های خود را خواهند پذیرفت. هر راه حل صنعتی باید سناریوهای احتمالی را که ممکن است ظهور کنند، در نظر بگیرد.
- تنوع و حقوق صاحبان سهام. و تولیدکنندگان احتمالاً کمترین تجهیزات را برای رعایت مقررات جدید خواهند داشت. یک فرایند جدید ردیابی مواد غذایی میتواند راهی را برای حمایت از تامین کنندگان استراتژیک در قبال تضمین دسترسی یا سایر مزایا فراهم کند.
قابلیت ردیابی و پایش مواد غذایی در اینجا باقی می‌ماند. سوال این است که آیا شرکت‌های مواد غذایی، توزیع کنندگان و خرده فروشان آن را به عنوان یک بار قانونی یا یک فرصت استراتژیک تلقی می‌کنند؟ این صنعت فرصتی برای ایجاد یک بستر عادلانه دارد که ارزش ایجاد می‌کند و از سلامت عمومی محافظت می‌کند – خواه این راه حل از بالا به پایین باشد یا از بالا به بالا.
