فستا از طریق Shutterstock پنجشنبه، 29 ژوئیه 2021 کارن کوون، مشارکت کننده
یک لایه گرافن یک اثر هنری را در برابر نور، اکسیژن و رطوبت محافظت می‌کند و می‌تواند با استفاده از یک پاک کن برداشته شود.
تابلوها موزه‌ها و گالری‌های هنری در سراسر جهان را تزئین می‌کند و عکس‌برداری با فلش از آن‌ها ممنوع است زیرا نور بیش از حد می‌تواند به آثار هنری آسیب برساند یا از بین ببرد. گروهی از دانشمندان اروپایی راهی برای استفاده از لایه‌ای از اتم‌های کربن برای محافظت از رنگ‌ها در آثار هنری ایجاد کرده‌اند و موزه‌های اروپایی هم اکنون به این تکنیک جدید علاقه نشان داده‌اند.
رنگ‌های کادمیوم کم رنگ در «گل در گلدان آبی» ون گوگ و «جیغ» مونک که به رنگ سفید در می‌آید مثال مشهوری است که نشان می‌دهد چگونه رنگ از روی نقاشی‌ها محو می‌شود. فرانچسکا گراردی، دانشمند مواد در Historic England، یک سازمان دولتی که از میراث فرهنگی انگلستان محافظت می‌کند، از آن حمایت می‌کند، گفت که این یک مشکل خوب مطالعه شده است. از آن‌جا که نور و رطوبت در درجه اول باعث محو شدن میشوند، محیط موزه باید هم برای نمایش و هم برای ذخیره سازی کاملاً کنترل شود. گراردی گفت که برخی از هنرمندان ترجیح می‌دهند یک لایه لاک روی نقاشی‌های خود اضافه کنند یا موزه‌ها آثار هنری را با شیشه محافظ بپوشانند، اما همیشه این کار را نمی‌کنند.
کاستاس گالیوتیس، محقق نانومواد در دانشگاه پاتراس در یونان، همه چیز را در مورد خواص شگفت انگیز گرافن می‌دانست. این می‌تواند به اندازه یک اتم نازک و مهم‌تر از همه شفاف باشد. نور ماوراء بنفش را جذب می‌کند. و می‌تواند به عنوان یک مانع بین یک جسم و مولکول‌های گاز مانند اکسیژن و بخار آب عمل کند. به همین دلیل است که گالیوتیس، یکی از نویسندگان این مطالعه که در ماه ژوئیه در مجله Nature Nanotechnology منتشر شد، تصور کرد که می‌تواند از گرافن برای محافظت از آثار هنری استفاده کند.
برداشتن یک لایه کوچک گرافن از گرافیت می‌تواند ساده باشد و می‌توانید آن را با نوار چسب بردارید. گالیوتیس در ایمیلی به Inside Science نوشت که قرار دادن یک لایه بزرگ از اتم‌های کربن بر روی آثار هنری کار آسانی نبود. رسوب مستقیم گرافن بر روی سطح می‌تواند به دمای فوق العاده بالا 1000 درجه سانتیگراد و فشار بسیار پایین یک فشار ده هزارم جوی نیاز داشته باشد. آثار هنری شکننده نمی‌توانند این شرایط را تحمل کنند، بنابراین گالیوتیس و همکارانش مجبور شدند یک فرایند چند مرحله‌ای را برای به دست آوردن گرافن در این هنر طراحی کنند. در این فرایند، یک لایه گرافن بر روی ورقه ای از فویل مس ریخته می‌شود، سپس روی یک فیلم چسبی منتقل می‌شود و سپس در نهایت مانند یک برچسب انتقال، از روی چسب روی آثار هنری غلتیده می‌شود.
هنگامی که لایه محافظ گرافن با آثار هنری ماکت آزمایش شد، گرافن با موفقیت محو شدن رنگ‌ها را کند کرد. این تکنیک سطوح صاف‌تر مانند عکس‌های براق را بهتر از آثار بوم محافظت می‌کند.
گالیوتیس می‌خواست این تکنیک را روی آثار هنری واقعی آزمایش کند، بنابراین آن‌ها را از طریق شبکه‌های خود درخواست کرد. اما بسیاری از هنرمندان تمایلی به اهدا نداشتند، زیرا شرکت در این آزمایش به این معنی بود که آثار آن‌ها برای مدت طولانی در معرض نور شدید قرار می‌گرفت و این امر باعث از بین رفتن آن می‌شد. گالیوتیس می‌نویسد: «خوشبختانه نقاش آتنی، خانم متینا استاوروپولو، شیفته تکنیک ما شد و تعدادی از جدیدترین آثار خود را برای اهداف تحقیقاتی به ما اهدا کرد.» و نتایجی که در ماکت‌ها مشاهده می‌شود، هنگامی که روی آثار هنری واقعی آزمایش می‌شود نیز ثابت می‌ماند.
یکی از مزایای نهایی این تکنیک جدید قابلیت جابجایی است. لایه گرافن را می‌توان به راحتی با استفاده از یک پاک کن لاستیکی حذف کرد. با این حال، گراردی، که در تحقیقات جدید شرکت نداشت، گفت که استفاده از پاک کن روی یک اثر هنری همیشه ایده آل نیست. در این مورد، گالیوتیس گفت هنرمندان یا موزه‌های محتاط می‌توانند گرافن را به جای شیشه قاب محافظ تصویر به کار ببرند.
گالیوتیس گفت که تصور می‌کند از تکنیک خود در سطح جهانی استفاده شود. موزه‌ها و محافظان هنری قبلاً ابراز علاقه کرده‌اند. و جراردی گفت به راحتی می‌تواند تصور کند که از تکنیک جدید به طور گسترده برای ذخیره سازی و حمل و نقل استفاده می‌شود. هنگامی که آثار هنری از موزه‌ای به موزه دیگر منتقل میشوند، بسیاری از آن‌ها با خطر مواجه میشوند، به ویژه هنگامی که در معرض دما و رطوبت نه چندان ایده آل قرار گیرند. گراردی گفت: «خواص گرافن واقعاً قابل توجه است و می‌تواند تغییر ایجاد کند.»
