جو پینک استون چهارشنبه، 28 ژوئیه 2021
ستاره شناسان موفق شده‌اند برای اولین بار به پشت سیاهچاله نگاه کنند و ثابت کرده‌اند که حق با آلبرت انیشتین بوده است که این رفتار اسرارآمیز در عرصه ی آسمانی است.
یک تیم بین المللی از محققان با استفاده از تلسکوپ پرتوی پرقدرت یک سیاهچاله بزرگ را در فاصله 800 میلیون سال نوری در مرکز یک کهکشان دور بررسی کردند. محققان نشانه‌های معمول یک سیاهچاله را مشاهده کردند، اما آن‌ها همچنین نوری را – به صورت اشعه ایکس – که از طرف دور سیاهچاله ساطع می‌شود، مشاهده کردند.
سیاه چاله‌ها وقتی ایجاد می‌شوند که یک ستاره عظیم الجثه در ابرنواختر منفجر شود و سپس در خودش فرو بریزد. این ماده غیر قابل درک متراکمی را تشکیل می‌دهد که همه چیز را در مجاورت خود بلعیده و بنابراین دیدن نور از پشت سیاهچاله غیرممکن است.
با این حال، نظریه جزمی انیشتین در مورد نسبیت عام در سال 1915 پیش‌بینی کرد که جاذبه سیاهچاله‌ها به قدری زیاد است که آن‌ها فضا را پیچ می‌دهند، میدان‌های مغناطیسی را می‌پیچانند و نور را خم می‌کنند.
در نتیجه، انیشتین اظهار داشت که باید بتوان امواج نوری را که از قسمت دور سیاهچاله بیرون زده‌اند، دید، زیرا میدان‌های مغناطیسی منحرف شده به عنوان آینه عمل می‌کنند. کارشناسان این نظریه را پذیرفتند، اما به لطف تلسکوپ‌های مدرن و توسعه ابزارهای بسیار حساس تاکنون قادر به مشاهده مستقیم این پدیده نبودند.
دن ویلکینز، اخترفیزیکدان در دانشگاه استنفورد، در حال مطالعه مکانیک چگونگی جدا شدن یک سیاهچاله از بین اتم‌ها و الکترون‌ها بود که در نتیجه آن اشعه ایکس تولید می‌شود. با بازرسی از داده‌هایی که انتظار داشت، اشعه ایکس مستقیماً از هسته سیاهچاله به سمت زمین پرتاب شد، اما اندکی پس از آن، او پژواک‌های غیر منتظره‌ای را نیز مشاهده کرد.
وی گفت، این‌ها اشعه ایکس بودند که در جهت مخالف به بیرون پرتاب می‌شدند، اما توسط میدان مغناطیسی تابیده شده سیاهچاله منعکس می‌شدند. این یافته که در نیچر منتشر شد، باز هم صحت انیشتین را اثبات می کند و از تئوری نسبیت عام نیز پشتیبانی می‌کند.
وی گفت: «پنجاه سال پیش، هنگامی كه اخترفیزیكدانان شروع به حدس و گمان در مورد چگونگی رفتار میدان مغناطیسی نزدیك سیاهچاله کردند، آن‌ها تصوری نداشتند كه یك روز ما می‌توانیم روش‌هایی را برای مشاهده مستقیم این مسئله و دیدن نظریه عمومی نسبیت انیشتین در عمل داشته باشیم.» پروفسور راجر بلاندفورد، یکی از نویسندگان تحقیق، از دانشگاه استنفورد نیز هست.
