توسط لوک موگی 11 مارس 2021
مردم ممکن است با داستان های طولانی در مراکز واکسیناسیون در لس آنجلس و شهر نیویورک آشنا باشند ، اما همچنین نمونه هایی از واکسن های منقضی شده وجود دارد که با عجله برای هر کسی که در نزدیکی یک کلینیک بهداشتی است یا حتی در وسط ترافیک در طی یک طوفان برفی برایش تزریق شود . به جای یک استراتژی ملی ، مسئولیت تدارکات تزریق میلیون ها واکسن به سطوح محلی منتقل شده و سیستم های بهداشتی را مجبور به یافتن راه حل کرده است. سیستم های بهداشتی واکسیناسیون COVID-19 در تلاشند نظمی را از دل هرج و مرج ایجاد کنند ، که گاهی نتایج متفاوتی دارد.
به جای اعتماد به بداهه پردازی و تصمیم گیری در این شرایط ، مقامات ایالتی باید به فکر استفاده از ریاضیات بعنوان ابزاری باشند که اثبات کند کلید توزیع واکسن کارآمدتر و سریعتری ، است. این ابزار: رشته ای است که به عنوان تئوری بازی شناخته می شود.
تئوری بازی یک رشته از ریاضیات است که تعاملات انسانی رقابتی و مشارکتی را مدل می کند ، مدلی که در آن هر “بازی” از سوی بازیکنان ، عملکرد آنها و بازدهی حاصل از آن ، تشکیل شده است. تئوری بازی که اغلب در زمینه های اقتصادی و سیاسی رقابتی اعمال می شود می تواند برای پیش بینی رفتار و انگیزه دادن به تصمیماتی که سیستمهای بزرگ را بهبود می بخشد ، ارزشمند باشد. ازجمله در زمینه مراقبت های بهداشتی ، معیارهای تصمیم گیری افراد هنگام دسترسی به خدمات بهداشتی را مدلسازی می کند.
در زمینه مراقبت های بهداشتی ، تئوری بازی معیارهای تصمیم گیری افراد را هنگام دستیابی به خدمات
در توزیع واکسن COVID-19 ، “بازیکنان” افرادی هستند که به دنبال مراقبت هستند. اقدامات انتخاب افراد از طریق امکانات است. و بازده از نظر نحوه درک افراد از خطر واکسیناسیون ، مسافت طی شده و سطح خدمات موجود در یک مرکز انتخابی اندازه گیری می شود. سطح خدمات ممکن است از نظر ازدحام امکانات یا نسبت عرضه و تقاضا ثبت شود.
در تحقیقات گذشته ، نظریه بازی پیش بینی کرد که آیا افراد واکسینه می شوند یا نه ، در صورت دستیابی به ایمنی گله ای ، قابلیت دسترسی بالقوه به واکسن و نحوه انتخاب مراکز واکسیناسیون توسط افراد روشن شد. از جمله ، این تجزیه و تحلیل ها می توانند به محاسبه تعداد واکسن های ارسال شده به هر مرکز واکسیناسیون کمک کنند. این روش در تجزیه و تحلیل پس از واقعیت کمپین واکسیناسیون H1N1 در سال 2009 و پاسخ به اپیدمی وبا در هائیتی در سال 2010 به اثبات رسیده است. در این سناریوها شناسایی “راه حل های تعادل” که نمایانگر نحوه انتخاب واکسیناسیون توسط افراد است امکان پذیر است. هنگامی که به آنها آزادی انتخاب داده می شود.
هنگامی که راه حل های تعادل مراکز واکسیناسیون را تحت فشار قرار می دهد ، یک شهر ممکن است حمل و نقل رایگان را از محله های خاص به مراکز دوردست ارائه دهد و به این ترتیب افراد به صورت یکنواخت تقاضا می کنند. فرصت دیگر ممکن است به اشتراک گذاشتن آشکار اطلاعات مربوط به میزان تأمین واکسن ، زمان انتظار و تقاضای احتمالی در هر مرکز باشد. این ممکن است افراد را قادر به انتخاب آگاهانه تری کند. همچنین می تواند به نفع سیستم کلی باشد و استرس سیستم را کاهش دهد ، زیرا هیچ کس نمی تواند آگاهانه یک مرکز واکسن شلوغ را انتخاب کند.
مفهوم تعادل همچنین زمانی ارزشمند است که یک برنامه ریز متمرکز توانایی تخصیص افراد به امکانات را داشته باشد ، زیرا به برنامه ریز اجازه می دهد تا راه حل های تعادل را ایجاد کند ، تکلیفی را ایجاد کند که در آن هیچ فردی با تعویض امکانات نمی تواند بهتر عمل کند. در غیر این صورت ، مردم ممکن است استراتژی پیشنهادی یک سیستم بهداشتی را ، با هجوم به برخی از مراکز و یا استفاده کم از آنها ، یا با رد کامل واکسیناسیون آن را رد کنند. علاوه بر یافتن راه حل های تعادلی ، یک برنامه ریز متمرکز ممکن است بخواهد اطمینان حاصل کند که این راه حل ها کمبود واکسن در مراکز را به حداقل می رساند ، فاصله تجمع طی شده و ازدحام در مراکز را به حداقل یا دسترسی کارآمد و عادلانه به واکسن ها را به حداکثر می رساند.
از آنجا که مراکز واکسن از کلینیک های بهداشتی و بیمارستان ها به استادیوم ها و مراکز رویدادها گسترش می یابند ، و مدیران تشویق می شوند که واکسن را ذخیره نکنند ، استفاده از بهترین ابزارهای مدیریتی – از جمله تئوری بازی – بسیار مهم است.
وقت آن رسیده است که سناریوی “آنچه می توانست بوده باشد” را متوقف کنیم و تئوری بازی را برای ایجاد آنچه ممکن است اعمال کنیم.
